De Buurtbus-babbels zijn geschreven door Eugène Burgman en worden met enige regelmaat gepubliceerd op deze pagina. De nieuwste staat bovenaan.
____________________________________________________________________
Babbel 51
Saharara-zand
Ongetwijfeld zult u zich als passagier vaak hebben afgevraagd hoe het toch mogelijk is, dat onze buurtbus er altijd zo superschoon uitziet. Welnu, daar zorgt onze wasploeg voor. Dat is een groep collega’s die de bus elke zaterdag onderhanden neemt, zodat die er weer fris en fruitig uitziet. Of op en top, of spic en span, dat mag u helemaal zelf kiezen, want dat geeft allemaal hetzelfde fraaie resultaat. Zo’n schone bus vinden wij chauffeurs zó fijn, dat er altijd gevochten wordt om de maandagochtenddienst te mogen rijden, want dat is de eerste dienst na die zaterdagse wasbeurt.
Een tijdje geleden hebben u en ik veel last gehad van het zogenaamde Sahara-zand, dat heel Nederland en dus ook onze bus had bedekt met een gele laag. Maar mijn collega van de wasploeg wist daar wel raad mee en had de bus zaterdag weer helemaal mooi schoon gewassen.
Daarna had het die zondag gewoon lekker geregend.
Wat schetst dan ook de ontzetting van de maandagochtendchauffeur toen hij, ondanks de gebruikelijke wasbeurt en daarna die regendouche, de bus toch geheel vergeeld aantrof!
Vanwaar die vervuilde bus? Dat raadsel noem ik maar even Saharara, naar analogie van Europapa!
Wikipedia weet het antwoord: de kleinste zandkorrels worden vanuit de Sahara als stofdeeltjes kilometers hoog door een krachtige zuidenwind naar Europa getransporteerd, waar ze zich aan onze regendruppels hechten. Om vervolgens als regenbui neer te dalen en onder andere onze schone bus te vervuilen!
Maarrrrr, naast de wasploeg heeft onze buurtbusvereniging ook een denktank. Die broedt op de mogelijkheid om in zo’n geval onze vuile Safarizandbus om te toveren tot een aantrekkelijk alternatief.
Hoe dan, zult u zich afvragen? Nou gewoon,door onze passagiers een Virtual Reality Bril aan te bieden, waarmee ze tijdens het rijden een onvergetelijke safari kunnen beleven, dwars door de Sahara. Oftewel gewoon dwars door ‘Aalstwaalrala’!!
Dus, laat onze denktank nog maar even broeden…..
Waalre, mei 2024,
Eugène Burgman, Chauffeur Buurtbus Waalre
Babbel 50!
De rijvaardigheid van buurtbuschauffeurs
Opnieuw wordt er in de media volop gediscussieerd over de rijvaardigheid van senioren. Ook ik wil via deze buurtbusbabbel graag een duit in dat discussiezakje doen.
Zoals u waarschijnlijk wel zult weten is de Buurtbus Waalre een vrijwilligersorganisatie. Volgens de Dikke Van Dale is een vrijwilliger “iemand die nuttig werk doet zonder ervoor betaald te krijgen”. Dat nuttige werk kan een vrijwilliger slechts verrichten als hij/zij over voldoende vrije tijd beschikt. En wie beschikken er over voldoende vrije tijd? Juist ja, gepensioneerde senioren. Vandaar dat de chauffeurs van onze buurtbus vooral senioren zijn.
Wij hebben de veiligheid van zowel de passagiers als de overige verkeersdeelnemers hoog in het vaandel staan. Vandaar dat we aan de rijvaardigheid van onze chauffeurs veel hogere eisen stellen dan wettelijk verplicht is.
Zo worden we vanaf 50-jarige leeftijd elke 3 jaar medisch gekeurd op geschiktheid, vanaf 60 jaar elke 2 jaar en vanaf 70 jaar zelfs elk jaar!
Naast deze medische keuring worden chauffeurs vanaf 80 jaar jaarlijks geëxamineerd door een erkend rijvaardigheidsinstituut. Bovendien volgen wij periodiek ook nog slipcursussen. Al met al zou je ons dus vanuit rijvaardigheidsoogpunt met recht chauffeurs van de buitencategorie kunnen noemen!
Dat zou ook mede de reden kunnen zijn, dat we gedurende al die 14 jaren van ons bestaan als Buurtbus Waalre nog nooit een ernstig ongeval hebben veroorzaakt!
Tenslotte wil ik u nog een heel belangrijk advies geven. Uit de jongste gegevens van het CBS (Centraal Bureau voor de Statistiek) blijkt, dat de kans op een ernstig ongeluk het grootst is in en om het huis, en wel liefst 5x groter(!) dan in het verkeer.
Mijn advies is dan ook: verlaat ’s morgens uw onveilige huis zo vroeg mogelijk en ga op weg naar onze veilige buurtbus. Ontwijk daarbij al die gevaarlijke verkeersdeelnemers, die via hun social media a-sociaal bezig zijn, of dank zij geestverruimende middelen zich onverantwoord voortbewegen. Schaf dan, eenmaal aangekomen bij onze halte, een dagkaart aan waarmee u veilig een hele dag onder de pannen bent in onze bus. Waarna u ’s avonds helaas wel weer terug moet naar uw eigen onveilige huis…..
Maar niet getreurd, morgen is er wéér een veilige buurtbusdag!
Waalre, maart 2024,
Eugène Burgman, Chauffeur Buurtbus Waalre
Babbel 49
Bijzonder geval: een gevallen passagier!
Het is een vreemde dienst vandaag. Is het de vrieskou? Of werkt Blue Monday nog een dag langer door? Ik weet het niet.
Om te beginnen tref ik niet onze eigen buurtbus aan, maar een vervangend exemplaar, dat op sommige punten nèt even anders is ingericht.
Ook is het wegdek hier en daar verraderlijk glad, wat betekent dat je nog attenter moet rijden dan normaal.
Verder zorgen de werkzaamheden aan de Eindhovenseweg in Aalst steeds opnieuw voor veel ongemak, zoals routewijzigingen, tijdelijk vervallen haltes en provisorische nieuwe haltes. Vandaag zie ik veel nieuwe verbods- en gebodsborden, die de normale route onmogelijk maken, terwijl er geen omleidingsroutes zijn aangegeven. “Die borden kun je gewoon negeren, want ze gelden vandaag nog niet”, krijg ik te horen. En dat blijkt gelukkig te kloppen.
In de Malvalaan stapt Arie in, gewapend met een lege boodschappentrolley, klaar voor de dinsdagse boodschappen. Arie en ik hebben een gezamenlijk tennisverleden, dus ik mag hem gewoon Arie noemen. Bij het uitstappen aan de Eindhovenseweg krijg ik te horen dat hij straks, voorzien van boter, kaas en eieren, aan de achterkant van het winkelcentrum weer wil instappen, bij de halte Den Hof.
Als ik een half uurtje later die halte nader, zie ik al vanuit de verte dat Arie er inderdaad is. Maar hij stáát niet, want hij is uitgegleden op de spekgladde besneeuwde stenen en ligt nu te spartelen als een meikever die op z’n rug ligt. Geschrokken stop ik de bus en open de deur, terwijl ik naar twee jonge sterke passagiers achter mij roep: “Hallo hallo, kunnen jullie zo snel mogelijk die gevallen passagier overeind helpen?”
Eenmaal in de bus gezeten blijkt Arie nauwelijks onder de indruk te zijn van zijn valpartij. Doodleuk zegt hij tegen mij: “Eugène, ik wil er dadelijk graag uit bij de Jumbo, want ik moet nog een paar andere boodschappen hebben”.
Krasse knar, die Arie. Die komt er wel!
Waalre, januari 2024,
Eugène Burgman
Babbel 48
De bijzondere namen van onze Buurtbushaltes (vervolg).
Mijn vorige Buurtbusbabbel had als onderwerp de bijzondere namen van onze buurtbushaltes. Ik eindigde die Babbel met deze belofte: “Tenslotte is er nog iets vreemds aan de hand met de halte Bosweg. Maar dat vertel ik u een volgende keer”.
Welnu, dit is dan die volgende keer.
Zoals in veel gemeenten eindigen de namen van de wegen in Waalre meestal op ‘straat’ of ‘laan’. Maar ik heb altijd het gevoel gehad, dat we in onze gemeente gezegend zijn met wel èrg veel lanen. Daarom ben ik, puur uit nieuwsgierigheid, eens gaan tellen hoe groot het aantal lanen is ten opzichte van het totaal aantal wegen. En wat blijkt, de helft van de namen van onze openbare wegen eindigt op laan! Zoals gezegd lijkt me dat best wel veel, daarmee staan we ongetwijfeld in de top-10 van Nederland, wat betreft het laan-gehalte. En het zou me niets verbazen als Waalre de nummer 1 positie bezet!
Om te weten of dat terecht is moeten we de definitie van het begrip laan er bij pakken. Zo lees ik in Het Militair Woordenboek uit 1861, dat een laan ‘Een aan beide zijden met boomen beplanten weg’ is. Een modernere definitie, die van Het Nederlands Landschap, noemt een laan ‘Een weg met rijen bomen aan één of twee zijden, ook wel allee genoemd; komt vooral voor nabij landgoederen’. Andere bronnen, zoals De Dikke Van Dale, Het Nederlands Woordenboek of Wikipedia, komen tot gelijksoortige definities. De website Reddit gaat wat verder en voegt een scheut emotie toe: ‘Straat klinkt toch wat dorps of binnenstedelijks, terwijl laan luxe en ruim klinkt”! En om het nog erger te maken tonen onderzoeken in België, de Verenigde Staten en Australië aan, dat het type straatnaam van invloed is op de waarde van een huis, oftewel een huis in een straat is minder waard dan een huis in een laan!
Na deze informatie zie ik nu de laan-helft van onze huizenbezitters door het dak gaan van vreugde, terwijl de andere helft lethargisch wegzakt in een financiële depressie… Die laatste groep zou ik de volgende troostrijke actie willen aanbevelen. Laat die laan-definities nog eens goed op je inwerken en kijk dan nauwlettend naar buiten. Ziet jouw straat of weg er uit als een laan? Zo ja, dien dan subiet een verzoek in bij de gemeente Waalre, om de naam te wijzigen!
En daarmee ben ik dan aangeland bij onze buurtbushalte Bosweg. Gezien het voorgaande komt de Bosweg duidelijk in aanmerking voor de titel Boslaan. Dus mijn advies is: “Weg met de Bosweg en gaan voor de Boslaan!”
Waalre, januari 2024,
Eugène Burgman
Babbel 47
Bijzondere namen van onze Buurtbushaltes!
Voor het gemak hebben wij de haltes langs de route van onze buurtbus voorzien van namen. En die namen kunnen soms interessante achtergrondinformatie opleveren.
Neem bijvoorbeeld Eeckenrhode, de eerste halte van onze route (of de laatste, het is maar hoe je het bekijkt). De al wat oudere passagier die daar is ingestapt beweert doodleuk het volgende:
“De naam Eeckenrhode is afgeleid van Rhode eecken, een zeer zeldzame soort eikenbomen, die hier vroeger op deze plek voorkwamen. Het waren sierlijke bomen, die zeer terecht de h in rhode en de c in eecken droegen. Het is niet voor niets, dat ze tegenwoordig op de zogenaamde rode lijst staan. Misschien moet ik rhode lijst zeggen, dus rhode met een h.
Iets verderop, waar nu het tennispark Eeckenrode ligt, stonden vroeger de wat minder zeldzame Rode eecken, die het moesten stellen zonder h in rode.
Nog verder weg, waar nu de wijk Ekenrooi zich bevindt, groeiden vroeger de zeer algemene Rooi eken, die dus niet alleen de h misten, maar ook de c, in eken.”
Het lijkt me toe dat we de merkwaardige informatie van deze passagier met flink wat korreltjes zout tot ons moeten nemen!
Ook kan een haltenaam zomaar een gevoelige humorsnaar treffen. Zo riep een passagier, na het passeren van de halte Voorbeeklaan : “Hey chauffeur, waar blijft nou de halte Nabeeklaan?”
Verder kan een haltenaam soms tot verwarring leiden. Zoals die keer toen een passagier uitstapte, terwijl hij mompelde: “Tot de volgende halte.” Dat was bij de halte Gorlooplaan, de goede man dacht dat-ie moest lopen naar de volgende halte!
Tenslotte is er nog iets vreemds aan de hand met de halte Bosweg. Maar dat vertel ik u een volgende keer.
Waalre, oktober 2023,
Eugène Burgman
Babbel 46
Gratis reizen met de Buurtbus tijdens de Jubileumweek!
Jazeker dat lees je goed, tijdens de Waalrese Jubileumweek mag je van maandag 3 t/m vrijdag 7 juli gratis en voor niks gebruik maken van onze buurtbus. Dat is onze bijdrage aan de viering van de 100e verjaardag van de gemeente Waalre.
Daar wil ik wel een kleine kanttekening bij plaatsen. Toen namelijk in 1923 de fusiegemeente een nieuwe naam moest krijgen ontstonden er grote irritaties.
Naar analogie van ‘Son en Breugel’ of ‘Beek en Donk’ zou de naam ‘Aalst en Waalre’ logisch geweest zijn. Nog idealer vonden velen de naam ‘Waalst’, zijnde een korte en krachtige samenvoeging.
Maar nee hoor, de nieuwe naam werd ‘Waalre’, tot grote teleurstelling van veel Aalstenaren. Een aantal van hen schijnt daardoor zo getraumatiseerd te zijn, dat ze nooit meer een voet op het grondgebied van het kerkdorp Waalre durfden te zetten, uit angst voor hyperventilatie en aanverwante stress-aanvallen.
Welnu beste getraumatiseerden, ik kan jullie verzekeren dat een ritje met de buurtbus tijdens de Jubileumweek zeer helend kan werken. Op het dak van de bus zal tijdens deze week een grote zak gemonteerd zijn, gevuld met vertrouwde Aalster lucht, die tijdens het rijden door Waalre-dorp via de airco rustgevend in de bus wordt geblazen. Verder zal uit de speakers geliefde Baltrappermuziek klinken, evenals een podcast met Aalster moppen. Jouw angst, dat je tijdens de rit door Waalre-dorp zult worden belaagd door boze dorpsbewoners, gewapend met rieken en knotsen, is totaal onterecht. Integendeel, je zult vredelievend worden toegezwaaid en toegezongen, heeft men mij verzekerd.
En, we kunnen het ons haast niet voorstellen, maar mocht een onverwachte stress-aanval jou toch te machtig worden, dan is daar altijd nog, als reddende engel, de Spoed Eisende Hulppost in het MMC-Veldhoven, het eindpunt van onze route.
Tot besluit nog even het volgende. Laat je door het voorgaande niet van de wijs brengen: tijdens de Jubileumweek mag IEDEREEN gratis en voor niks gebruik maken van onze buurtbus, jij dus ook!!
De enige beperking is het toegestane aantal van maximaal 8 passagiers. Dus ben jij nummer 9 of hoger, dan wacht je toch gewoon nog een rondje?
Meer weten? Kijk dan op onze website, www.buurtbuswaalre.nl
Waalre, juni 2023
Eugène Burgman
Babbel 45
Buurtbus brengt Sint terug naar Spanje!
In het diepste geheim hebben we Sinterklaas per Buurtbus teruggebracht naar Spanje. We hadden namelijk een tip gekregen, dat een actiegroep de Sint zou willen gijzelen. Nee, niet de actiegroep ‘Kick Out Zwarte Piet’, maar de actiegroep ‘Blijf Veilig In Nederland’.
‘Blijf…..’ is een nieuwe loot aan de Actiegroepenboom en wil bereiken, dat de Sint voorgoed in Nederland blijft. Voor z’n eigen bestwil welteverstaan, dus in die zin is het een goedwillende actiegroep.
Volgens die actievoerders gaan de klimaatcrisis en de bijbehorende temperatuurstijging van de aarde er voor zorgen, dat het straks in Spanje onleefbaar wordt voor Sinterklaas. Te heet onder de voeten zeg maar, om van de paardenvoeten nog maar niet te spreken!
Bovendien is die Bisschop van Myra bijna 1800 jaar oud en daarmee sowieso kwetsbaar, met zoveel onderliggende jaren.
Maar Sinterklaas voelde er niets voor om voorgoed in Nederland te moeten verblijven.
“En dan zeker het hele jaar door elke nacht het dak op, mij niet gezien!” schijnt hij gezegd te hebben.
“En elke dag cadeautjes geven, waar moet ik dat in Godsnaam van betalen? “ was zijn volgende argument.
Dus heeft hij ons gevraagd om hem, na het feestelijke bezoek aan de Christoffelschool in Aalst, heimelijk met onze buurtbus terug te brengen naar zijn geliefde Spanje.
En Sint Christoffel, de patroonheilige van de reizigers, heeft ons daarin goed bijgestaan, want Sinterklaas is inmiddels weer veilig terug in zijn residentie!
Waalre, december 2022,
Eugène Burgman
Babbel 44
Bladkorven of Tuinkorven, een wereld van verschil!
Onze buurtbus heeft het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven als eindpunt van de route, net als de buurtbus van Valkenswaard. De overlap in tijd is maar heel klein, maar soms is er tijd voor een korte babbel, zoals vandaag. “Gefeliciteerd met de bladkorven in jullie gemeente”, zegt de Valkenswaardse chauffeur tegen mij. Als hij mijn niet-begrijpende blik ziet neemt hij geen blad voor de mond en vervolgt: “In onze korven mag alleen maar blad van bomen van de gemeente, terwijl jullie korven bedoeld zijn voor tuinafval”.
En weg is hij al weer, want de buurtbusklok tikt door.
Thuis ga ik toch maar eens snuffelen op de websites van Valkenswaard en Waalre en inderdaad, het is niet voor niets dat Valkenswaard praat over bladkorven en Waalre over tuinkorven.
De Valkenswaardse site vermeldt nogal onvriendelijk: ‘De bladkorven zijn uitsluitend bedoeld voor bladeren van gemeentebomen en niet voor tuinafval van particulieren’.
Dat is toch raar, dat je in Valkenswaard moet meehelpen om het gemeenteblad op te ruimen en dat je niet eens je eigen blad mag toevoegen? En bedank je voor de eer om mee te doen, dan loop je het risico om last te krijgen van bladschaamte naar je buurtgenoten toe, hetgeen na vliegschaamte de jongste loot aan de schaamteboom is. Ook doemt het volgende probleem op. Wat moet je doen, als dat gemeenteblad al neerdwarrelend jouw privétuin heeft uitgekozen als laatste rustplaats, gezellig samen met jouw eigen privéblad? Gelukkig schijnt het, dat de afdeling Tuintechniek van de TU Eindhoven een apparaat aan het ontwikkelen is, dat gemeenteblad en particulierblad van elkaar weet te scheiden. Scheiden is tegenwoordig zó algemeen, dat moet met blad ook lukken, was de achterliggende gedachte. Particulieren kunnen dat apparaat straks huren, maar het huurtarief moet eerst nog vastgesteld worden door de gemeenteraad. Ook dat nog.
In tegenstelling tot deze Valkenswaardse treurnis tref ik op de website van Waalre deze positieve tekst aan: ‘De tuinkorven zijn bedoeld voor blad- en snoeiafval uit eigen tuin. Dit tuinafval wordt verwerkt tot hoogwaardige compost en gebruikt voor opwekking van duurzame energie’.Kijk, dat klinkt tenminste opgewekt, toch? En hoe gaat Waalre dan om met het bladafval van de gemeentebomen? Dat wordt in opdracht van de gemeente keurig verwijderd door een professionele groenaannemer. Chapeau gemeente Waalre, goed bezig!!
Waalre, november 2022
Eugène Burgman
Babbel 43
Vrijwilligerspenning voor 13 Buurtbuschauffeurs!
Op zondag 8 mei heeft in het Huis van Waalre de jaarlijkse uitreiking van de Vrijwilligerspenning plaats gevonden. Onder de gedecoreerden bevonden zich ook de dertien chauffeurs, die vanaf de oprichting van de Buurtbusvereniging Waalre hun diensten al die jaren vrijwillig en dus geheel belangeloos hebben geleverd!
Nog even voor de duidelijkheid: de Vrijwilligerspenning is vooral bedoeld om met name díe inwoners van Waalre, die vanwege hun vrijwilligerswerk te weinig zon en daardoor te weinig vitamine D hebben ontvangen, eens flink in het zonnetje te zetten!
Want vitamine D is helaas ver te zoeken voor ons, beklagenswaardige chauffeurs. En dat terwijl ontelbare onderzoeken hebben aangetoond, dat vitamine D echt onmisbaar is voor iedereen, dus ook voor buurtbuschauffeurs.
Neem nou de chauffeurs van de ochtenddienst; zij hebben in een deprimerende duisternis de buurtbus met moeite tot leven gewekt, om daarna tijdens de ochtendritten afgeschermd te zijn van de zon, maar daarmee dus ook van die broodnodige vitamine D.
Of neem de chauffeurs van de middagdienst; afgeschermd van de zon hebben zij niet kunnen genieten van de heilzame vitamine D, hooguit zijn zij verblind door een avondzon die te zwak is om nog vitamine D te produceren.
Eén van de kenmerken van een tekort aan vitamine D is een fikse toename van vermoeidheid. Al deze dappere chauffeurs kunnen na hun diensten dan ook bijna geen pap meer zeggen, een probleem dat extra schrijnend is, omdat pap vrijwel altijd alleen maar ’s morgens vroeg wordt geserveerd.
Hier volgen de namen van die dertien paploze, gedecoreerde chauffeurs:
Nick Blonk, Eugène Burgman, Jack van Grootel, Wil Haberthur, Theo Harlé,
Jos Heesterbeek, Wim Heijmans, Ton de Hond, Geert Janssen, Harrie Leemans, Louis Martin, Tomas Verwer en Co Zweedijk.
Waalre, mei 2022
Eugène Burgman
____________________________________________________________________
Babbel 42
Buurtbuschauffeurs meervoudig gediplomeerd!
Wij, de chauffeurs van de Buurtbus Waalre, zijn blij dat we u nog steeds 100% vervoer kunnen bieden, ondanks de coronapandemie. Maar om dat mogelijk te kunnen maken hebben we wel een aantal gerichte cursussen gevolgd.
Als eerste wil ik in dat verband de Lipleescursus noemen. Deze dure driedaagse cursus werd nodig geacht, omdat we bijna niet meer konden communiceren met onze passagiers. De oorzaak daarvan ligt bij twee anticoronamaatregelen.
Allereerst is daar het z.g. kuchscherm, het transparante scherm dat bedoeld is om ons chauffeurs te beschermen tegen rondzwevende virussen, maar dat ongewild ook de verstaanbaarheid ernstig hindert.
Voeg daarbij de in het dak gemonteerde filterunit, die een effectieve virusvanger is, maar daarbij een flinke hoeveelheid herrie produceert.
Maar helaas, het Lipleesdiploma werd volkomen zinloos toen de overheid het dragen van mondkapjes verplicht stelde, waardoor de lippen van de passagiers niet meer zichtbaar waren.
Als tweede cursus wil ik de Reanimatiecursus memoreren. De basiscursus daarvan hebben we lang geleden al gevolgd, maar in de jaren daarna diende de kennis telkens opgefrist te worden met een booster-cursus. De laatste keer had die booster als thema hoe te reanimeren in een 1,5 meter-situatie. Helaas bleek in de praktijk, dat het reanimeren op 1,5 meter afstand toch niet succesvol haalbaar is.
Tenslotte kan ik u melden, dat wij een intensieve Interieurreinigingscursus hebben gevolgd. Deze cursus was nodig, omdat het interieur van de buurtbus elke dag grondig moet worden ontdaan van virussen.
Die virussen hebben zich vooral genesteld op plekken die met de handen beroerd zijn. Denk daarbij aan handgrepen, het scherm van de OV-chipkaartautomaat, de toetsen van de pinautomaat, stoelleuningen, gespen en knoppen van veiligheidsgordels, gsm-knoppen, rode uitstapknoppen, enz. enz.
Dankzij die cursus mogen wij ons nu gediplomeerde interieurreinigers noemen, met als specialisatie virusbestrijding. Het enige waar we nu nog behoefte aan hebben is een virusdetector, een apparaat dat virussen zichtbaar en/of hoorbaar maakt, zodat je zeker weet dat alles virusvrij is.
Probleem is echter, dat zo’n virusdetector helaas nog niet bestaat!
Waalre, februari 2022
Eugène Burgman
____________________________________________________________________
Babbel 41
Chauffeurs Buurtbus succesvol bij Rijvaardigheidstraining!
“Meer dan 90% van alle verkeersongevallen wordt veroorzaakt door menselijk falen,” aldus de inleider van het Rijvaardigheidscentrum in Lelystad. Dus is het best wel verstandig dat wij, chauffeurs van Buurtbus Waalre, deelnemen aan de periodieke training, om zodoende onze rijvaardigheid weer een ‘boost’ te geven.
Zo’n training wordt in de volksmond ook wel een slipcursus genoemd, maar die benaming geeft de inhoud onvoldoende weer. Want je leert daar niet alleen hoe je een onverwachte slip beheerst kunt corrigeren, maar ook andere aspecten van de rijvaardigheid komen aan bod.
Zoals het slalommen om pionnen heen en dan niet alleen vooruit, maar ook achteruit! (overigens mag je volgens de ‘Dikke Van Dale’ in plaats van pionnen ook het woord pylonen gebruiken, maar dat maakt niet uit, de moeilijkheidsgraad blijft hetzelfde). Het uitvoeren van een noodstop staat ook op het programma, om te beginnen bij 50 km. per uur, daarna bij 60 en tenslotte bij 80 km. per uur. Waarbij je ook nog een onverwacht object moet zien te ontwijken (in de praktijk kan dat bijvoorbeeld een spelend kind zijn…).
Ook belangrijk is het beheersen van het rijden in een zachte berm, waarin je door omstandigheden gedwongen terecht bent gekomen (is mij overkomen bij het passeren van het riviertje De Gender, dan moet je heel Genderneutraal reageren).Nu hoor ik sommigen van u denken: “Moet dat nou, zo’n slipcursus van mijn zuurverdiende belastingcentjes?” Dan wil ik toch tegenwerpen, dat het meestal de andere verkeersdeelnemers óf de weersomstandigheden zijn, die ons dwingen om met de buurtbus voortdurend te anticiperen en snel en goed te reageren.
Daarbij helpt zo’n rijvaardigheidstraining wel degelijk, waardoor we u als passagier zo veilig mogelijk op uw bestemming kunnen afleveren!
Waalre, november 2021
Eugene Burgman
____________________________________________________________________
Babbel 40
Hoe streng moet de Buurtbus zijn?
Als ik bij de start van mijn middagdienst naar onze buurtbus toeloop, zie ik dat het jammer genoeg een ruilbus is. Onze eigen bus zal dus wel in reparatie zijn vandaag.
Zo’n ruilbus is een oud exemplaar, dat op z’n oude dag in geval van nood nog wordt ingezet, maar wel minder prettig is dan onze normale bus. Zo is de ingang niet erg klantvriendelijk, namelijk erg hoog, met twee fikse treden, en bovendien aan de smalle kant. Maar goed, ik zal ’t er mee moeten doen vandaag!
Bij de vierde halte staat één van mijn vaste klanten al te wachten, klaar voor haar wekelijkse marktbezoek. Maar hoewel ze anders nooit hulp nodig heeft, lukt het haar deze keer niet om de boodschappentrolley die twee treden omhoog getild te krijgen. Vertwijfeld kijkt ze mij aan en vraagt: “U mag mij niet helpen hè?”. “Inderdaad mevrouw, ik mag u niet helpen,” is mijn correcte maar onprettige antwoord.
Want het voelt niet goed, het voelt totaal niet goed! Door mijn weigering komt mevrouw nu onverwacht zonder boodschappen te zitten. Bovendien ontneem ik haar het plezier van het wekelijkse uitje. En dat enkel en alleen door die stomme ruilbus.
Zelf ben ik al twee keer gevaccineerd en ik schat in, dat dit voor haar ook geldt. Daarom schuif ik bruusk minister De Jonge en meneer Hermes figuurlijk aan de kant, spring van mijn chauffeursstoel en help mevrouw snel de bus in.
Haar dankbaarheid is uiteraard groot, een dankbaarheid die nog verder toeneemt als ik haar later die middag opnieuw kan helpen, nu met een goed gevulde boodschappentrolley!
Waalre, juni 2021
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 39
Eindelijk: de buurtbus rijdt weer!
Verheugd las u vorige week hier in De Schakel, dat de buurtbus op 8 maart weer zou gaan rijden. Van vreugde maakte u een sprongetje, waarna u het meest modieuze mondkapje hebt uitgezocht uit uw collectie.
Het was vanmorgen best wel druk bij de bushalte, maar het is u toch gelukt om een mooie plaats bij het raam te bemachtigen in onze buurtbus. Tevreden ziet u hoe de meeste virussen niet kunnen ontkomen aan de imposante filterunit. De resterende virussen ziet u al tegenspartelend verdwijnen via de onbarmhartige dakventilator. En wie weet is die chauffeur, daar achter dat transparante kuchscherm, zelfs een bonuschauffeur.
Dat moet ik even toelichten: sommige buurtbuschauffeurs, waaronder ikzelf, hebben inmiddels een vaccinatie tegen het Covid-19 virus mogen ontvangen. Uit meerdere onderzoeken blijkt, dat wij daardoor vrijwel niet meer bijdragen aan de verspreiding van het virus. Oftewel, wij zijn een soort bonuschauffeurs geworden!
Natuurlijk wordt ook u van tijd tot tijd lastiggevallen door complotdenkers, die beweren dat een geheime elite de wereldmacht compleet wil overnemen. Daartoe zou via het vaccin een minuscuul klein chipje mee worden ingespoten. Een chipje dus van nano-afmetingen, zó klein! Via dat chipje zouden wij, de gevaccineerden, dan bestuurd kunnen worden door genoemde elite. En het hele systeem zou gefinancierd worden door onder andere Microsoftbaas Bill Gates!
Nu moet ik u toch, een beetje verontrust, het volgende bekennen. Vandaag vroeg iemand mij, of ik al wist op wie ik ging stemmen. Zonder er verder bij na te denken flapte ik er zó maar uit: “Jazeker, op Bill Gates natuurlijk!” Ik snap nog steeds niet waarom ik dat zomaar zei.
Ook was ik nooit zo’n liefhebber van chips. Maar sinds die vaccinatie ben ik stapeldol op chips; daar mag u me midden in de nacht voor wakker maken!
Verdorie, zouden die complotdenkers dan tóch gelijk hebben??
Waalre, maart 2021
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 38
Onze buurtbus blijft ‘down gelockt’!
Hohoho, in tegenstelling tot wat ik u eerder verheugd meldde blijft onze buurtbus voorlopig nog ‘down gelockt’. U mag ook ‘gedown-locked’ zeggen, maar dat vermindert de treurnis niet.
Wat doe je dan, als buurtbuschauffeur? Tja, dan ga je toch gewoon oesterzwammen kweken?
Je stopt een handjevol ‘broed’ in een donker, afsluitbaar emmertje, samen met vochtig koffiedik, want daar zijn die broeders dol op! De kleine gaten in het emmertje beplak je met ademende tape, hetgeen fungeert als een soort mondkapje, bedoeld om schadelijke virussen en bacteriën buiten het emmertje te houden.
En dan gaan de broeders heel enthousiast hun favoriete spelletje spelen, genaamd ‘myceliumpje’. Ze groeien zich een slag in de rondte en binnen een paar weken is het emmertje geheel gevuld met tevreden broeders.
Maar er zijn er een paar die gemuteerd zijn en die gaan geïrriteerd roepen: “Ik doe niet meer mee!”
Van binnenuit duwen die mutanten de mondkapjes-tape los en persen zich door de openingetjes naar buiten. Elkaar verdringend ontplooien de sterksten zich tot fraaie oesterzwammen, onderwijl triomfantelijk “Vrijheid vrijheid!” roepend.
Verheugd moet ik toegeven dat ze er mooi, maar vooral heel appetijtelijk uitzien. Heel even meen ik trouwens een glimp op te vangen van een klein kaboutertje. Zouden kabouters dan toch echt bestaan?
Dat betekent in elk geval wel, dat we straks extra scherp moeten opletten in de braadpan, anders gaan we oesterzwammen met gebraden kaboutertjes eten. En dat is natuurlijk niet mijn bedoeling!
Hopelijk tot spoedig ziens in de buurtbus…..
Waalre, januari 2021
Eugène Burgman
________________________________________________________________
Babbel 37
Buurtbus rijdt wel/niet…
De laatste tijd buitelen de berichten over elkaar heen: ‘De buurtbus gaat weer rijden/gaat nog niet rijden’. Als nieuwste startdatum mikken we nu op 4 januari 2021.
De reden voor dit jongste uitstel is eigenlijk best wel simpel.
Alle buurtbussen in Nederland zijn inmiddels coronaproof omgebouwd door een organisatie genaamd STOM (STichting OMbouw). Nu wil het geval dat STOM van Defensie eveneens een order had gekregen, namelijk om alle straaljagers coronaproof om te bouwen. Kennelijk zijn beide orders per ongeluk wat gemixt, want onze buurtbus is nu perfect coronaproof, maar klinkt als een straaljager. De aerosolen hebben plaatsgemaakt voor decibellen.
Even hebben we nog overwogen om toch maar gewoon te gaan rijden, want u wacht met z’n allen al veel te lang op onze diensten. Het acroniem BRAVO zou niet veranderd hoeven te worden, want ‘BRAbant Vervoert Ons’ kon gewoon gelezen worden als ‘BRAbant Vliegt Omhoog’. En u, beste passagier, zou van ons een mondkapje met geïntegreerde oordopjes krijgen, geheel gratis. Daar hadden we zelfs al patent op aangevraagd!
Het leek zo mooi allemaal, totdat we bericht kregen dat alle buurtbuschauffeurs in het bezit dienden te zijn van een vliegbrevet. Dat bleek net even teveel gevraagd!
Dus zijn alle bussen terug naar STOM, om naast de virusvangers nu ook een goed werkende decibellenvanger in te laten bouwen.
Ondanks alles toch fijne feestdagen gewenst en hopelijk tot ziens op 4 januari 2021…..
Waalre, december2020
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 36
De Buurtbus gaat weer rijden!
Hoera hoera, de buurtbus gaat weer rijden! Dat is fantastisch nieuws voor iedereen die zich van A (Aalst) naar Z (Ziekenhuis) wil verplaatsen. Het is de bedoeling, dat vanaf 1 november de dienstregeling gefaseerd weer zal worden opgestart.
Covid-19 heeft ons in het voorjaar van de weg gedrukt en ons daarna in een diepe zomerslaap gebracht. Maar baas Hermes ging niet bij de bussen neerzitten. Samen met alle andere buurtbusbazen van Nederland heeft hij de slimme jongens van TNO laten onderzoeken hoe de buurtbussen weer verantwoord de weg op kunnen.
Allereerst wordt er een zogenaamd kuchscherm gemonteerd, ter bescherming van de chauffeur. Ik zou dat liever een spatscherm willen noemen, of sproeischerm, want dat geeft de functie beter weer dan kuchscherm.
Verder gaat een filterunit actief jacht maken op de aerosolen, die zwevende griezels die het virus transporteren.
Tenslotte zal een dakventilator zorgen voor voldoende ventilatie in de bus. Boze tongen beweren dat die dakventilator zó krachtig zuigt, dat een toupet of een pruik zomaar van je hoofd kan worden gezogen. Dat lijkt me een duidelijk staaltje van nepnieuws!
Diezelfde boze tongen zeggen ook dat een loszittend kunstgebit niet veilig is voor die zuigkracht. Ter geruststelling kan ik u verzekeren, dat het (verplichte) mondkapje zo’n kunstgebit perfect op z’n plaats zal weten te houden.
Mede namens mijn collega’s wens ik u allen nog vele prettige kilometers toe in onze beveiligde buurtbus!
Waalre, oktober 2020
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 35
Appels en (on)vruchtbaarheid
Als ze bij de bushalte uitcheckt legt een dankbare passagier een appel naast me neer op het plateau. “Dank u wel mevrouw”, kan ik haar nog net op tijd naroepen. Nadat ik me weer in het verkeer heb gevoegd hoor ik achter mij een passagier roepen: “Niet opeten chauffeur, want appels remmen de vruchtbaarheid!” Nu is het zo, dat vruchtbaarheid op mijn leeftijd niet meer zo belangrijk is, dus ik roep naar achteren: “Beste man, de enige rem die voor mij op dit moment belangrijk is, is de rem van deze buurtbus. Maar ik ben wel benieuwd, dus vertel!”
Waarop de passagier van wal steekt: “Nou kijk, pas geleden is ontdekt dat aardappelen niet ontkiemen als je bij de aardappelen een appel in de zak stopt. Dus zijn wetenschappers nu driftig op zoek naar dat stofje in appels, dat daar verantwoordelijk voor is. Dat zou een nieuwe generatie anticonceptiepillen kunnen opleveren, kassa kassa dus!”
Hoewel me dit een duidelijk gevalletje van nepnieuws lijkt te zijn wil ik de goede man niet voor het hoofd stoten, dus roep ik weer naar achteren: “Aha, nou word me eindelijk duidelijk waarom Eva zo gek was op appels! Met haar Adam en hun twee kids had ze een voltooid gezinnetje, dus ging ze hup aan de anticonceptie. Maar de Heer had kennelijk andere plannen en stuurde ze boos weg uit het appelparadijs!”
Ik heb geen tijd om zijn reactie af te wachten want ik moet bij de les blijven, zodat ik de naderende rotonde netjes kan ronden. Helaas rolt daardoor de appel van z’n plek, om via de vloer verder weg te stuiteren.
Misschien een teken dat ‘t tòch geen nepnieuws is…..??
Waalre, februari 2020
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 34
Is onze buurtbus onveilig?
Beste passagier van onze buurtbus, voelt u zich onveilig omdat wij, de chauffeurs, slechts vrijwilligers zijn? Dat zou zo maar kunnen, gezien de uitspraken van Marlies Peeters van FNV Streekvervoer, vorige week in de media. Niet gehinderd door enige onderbouwing stelt Peeters, dat de vrijwilligers onvoldoende opgeleid zijn, en vaak te oud voor hun verantwoordelijke functie. Om daarna de echte aap uit haar mouw te toveren door te beweren, dat wij onterecht de plek bezetten van beroepschauffeurs.
Ondanks die aap lijkt ’t me goed om het een en ander uit de doeken te doen over onze professionaliteit en de omgang met onze ouderdom.
Laat ik beginnen met de gezondheid van de chauffeur. Elke buurtbuschauffeur is in het bezit van een zgn. Geneeskundige Verklaring. De chauffeur ontvangt deze verklaring na een gedegen medische keuring door de keuringsarts van onze moedermaatschappij Hermes. Die keuring vindt periodiek plaats, zelfs jaarlijks voor chauffeurs ouder dan 70 jaar!
Verder volgen wij periodiek een rijvaardigheidstraining, in de volksmond slipcursus genoemd. Nu zult u wellicht denken: ‘Wat moet een buurtbuschauffeur nou met zo’n slipcursus voor jonge jongens?’. Dan wil ik tegenwerpen dat het vaak andere verkeersdeelnemers zijn, die ons dwingen om snel en goed te reageren. Denk aan het uitvoeren van een noodstop, het corrigeren van een slip, of het beheersen van een gedwongen rit in de berm. Daar deinzen wij niet voor terug, daar zullen we u veilig doorheen loodsen, dankzij onze rijvaardigheidstrainingen.
Natuurlijk kan de rijvaardigheid van oudere chauffeurs met de jaren afnemen. Om dat te toetsen doet een chauffeur van 80-plus jaarlijks een rij-examen via onze Aalster rijschool Heezen. Dat is niet wettelijk verplicht, maar vinden wij veiliger.
Maar wij doen nóg meer voor uw veiligheid. In onze buurtbus is een AED aanwezig, een Automatische Externe Defibrillator. U weet wel, dat is zo’n apparaat dat je hart op professionele wijze weer bij de les brengt. Maar die AED werkt niet van zelf, daar is deskundigheid bij nodig. Dus volgen wij de cursus ‘Reanimatie en AED’ en dat doen we niet eenmalig maar jaarlijks, via een herhalingscursus. Vandaar dat ik u wil toewensen: als u onverhoopt wordt overvallen door een hartstilstand, moge dat dan gebeuren in onze buurtbus. Dan bent u in elk geval in veilige handen!
Waalre, januari 2020
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 33
Zwammen in de buurtbus!
Vóór ’t slapen gaan had ik nog even Facebook gecheckt, waarbij ik deze foto van een bijzondere zwammenkolonie tegenkwam. En ja hoor, dat bezorgde mij weer een wonderlijke droom!
Mijn buurtbus is gevuld met echte kabouters. Maar ze zijn ’t heftig met elkaar oneens over de zwammenboom, die zomaar in het middenpad van de bus groeit.
Kabouter 1 roept met schelle stem: “Als zwamneus weet ik het zeker, deze zwammen zijn duidelijk vreemdelingen. Hun sporen moeten vanuit Verweggistan hier naar toe zijn gewaaid. Je kunt er vergif op innemen dat ze onze eigen zwammen gaan verdringen!”
Waarop kabouter 2 bromt: “Zwam toch niet zo man, de sporen kwamen uit het westen en Verweggistan ligt in het oosten. Ze moeten dus vanuit Engeland hier naar toe zijn gewaaid. Ik geef je op een briefje dat ze zijn gevlucht vanwege de Brexit. Al dat gezwam in het Lagerhuis, daar wordt een gewone zwam toch doodziek van?”
De discussie wordt steeds heftiger. Kabouter 3 probeert met luide stem de zaak te sussen: “Order order heren, wees nou toch redelijk asjeblieft. Het enige wat deze zwammen willen is gewoon een eigen bescheiden plekje hier bij ons!”
Maar de andere kabouters luisteren niet naar hem, want ze bevinden zich te diep in hun eigen bubbel. In mijn achteruitkijkspiegel zie ik dat ze plotseling opspringen, handenvol zwammen van de boomstam trekken en elkaar daarmee bekogelen. Daarbij komen zulke enorme wolken sporen vrij, dat de hele buurtbus in een dichte nevel wordt gehuld. Mijn hemel, ik kan niks meer zien en voel dat de bus met hoge snelheid in de berm terecht komt!! Maar dankzij de slipcursussen, die wij buurtbuschauffeurs hebben gevolgd, lukt ’t me om de bus gecontroleerd tot stilstand te brengen. Opgelucht stap ik uit.
En toen bleek dat ik gewoon uit bed was gestapt, het was gelukkig maar een droom!
Waalre, november 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 32
CBR, mag dat zó maar?
Zoals ik vorige week in deze rubriek al meldde ben ik één van extreme slachtoffers van het wanbeleid bij het CBR. Ondanks een eerdere positieve toezegging is mijn rijbewijs inmiddels verlopen, dus heb ik opnieuw contact gezocht via de website, waar vermeld staat dat het CBR mij zal bellen.
En warempel, daar gaat de telefoon! Ik zie dat de beller een afgeschermd nummer heeft en hoor een man met een licht buitenlands accent beweren dat hij mij belt namens het CBR. Dus ben ik enigszins op mijn hoede, zeker als hij begint met te vragen naar mijn persoonsgegevens, waaronder mijn Burgerservicenummer (BSN).
Daarom vraag ik hem: “Hoe kan ik zeker weten dat u van het CBR bent en niet iemand die naar mijn privégegevens hengelt?” Waarop hij antwoordt: “Sorry meneer, maar ik moet vaststellen of u inderdaad de juiste persoon bent, anders mag ik u deze telefonische dienst niet verlenen.” Dat antwoord klinkt nogal potsierlijk voor een instantie die de term ‘dienstverlening’ een geheel nieuwe, negatieve betekenis heeft weten te geven.
Vroeger zou Heer Bommel in mijn situatie nu uitroepen: “Tom Poes, bedenk een list!” Maar helaas, er zijn wel poezen in mijn omgeving, maar geen enkele met de naam Tom, dus moet ik zelf een list bedenken.
Plotseling schiet me iets kansrijks te binnen, namelijk een fout Burgerservicenummer opgeven. Een hengelende boef zal dat niet kunnen weten, die zal allang reuze blij zijn met z’n vangst. Zo gezegd zo gedaan, waarop de stem aan de telefoon antwoordt: “Dat nummer is fout meneer.”
Gerustgesteld geef ik hem nu mijn juiste BSN, waarna hij me mag meedelen, dat ik deze week mijn CBR-document zal ontvangen! Ik durf nog niet echt te juichen, eerst zien en dan pas geloven, zo voelt het op dit moment.
Intussen betwijfel ik of dat wel mag, zomaar telefonisch naar iemands BSN en andere privé-gegevens vragen, zonder zich als overheid controleerbaar bekend te maken.
En verder ga ik, als mijn nieuwe rijbewijs binnen is, meteen alvast mijn volgende rijbewijs aanvragen. Dan ben ik over vijf jaar vast en zeker wèl op tijd. Tenminste, dat hoop ik…..
Waalre, september 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 31
CBR help me, ik wil geen extremist zijn!
Donderdag 15 augustus publiceerde het Eindhovens Dagblad opnieuw over de problemen bij het CBR. Vermeld werd dat een rijbewijsverlenging met verplichte gezondheidsverklaring nu gemiddeld negen weken duurt, twee keer langer dan zou moeten, met uitschieters tot wel negentien weken.
Welnu, dankzij die problemen bij het CBR ben ik tot die extreme laatste categorie gaan behoren, waardoor ik volgens Van Dale een extremist genoemd zou kunnen worden, zij het gedwongen.
Vierentwintig weken geleden heb ik mijn Gezondheidsverklaring opgestuurd naar het CBR, negentien weken geleden gevolgd door het Keuringsverslag van de keuringsarts. En dat laatste verslag op digitale wijze, zoals aanbevolen door het CBR, ter bespoediging van de verwerking!
Omdat ik me drie weken geleden toch echt ongerust begon te maken heb ik contact gezocht met het CBR, waarbij een vriendelijke dame mij telefonisch verzekerde, dat ik op tijd mijn CBR-document zou ontvangen.
Maar helaas pindakaas, tien dagen geleden is mijn huidige rijbewijs verlopen, zonder dat er een nieuw exemplaar voor in de plaats is gekomen.
Formeel mag ik nu dus geen auto meer besturen!!
En dat is niet alleen privé maar ook maatschappelijk een pijnlijke situatie, aangezien ik als chauffeur actief ben bij de Buurtbusvereniging Waalre. Die vereniging zit te springen om nieuwe chauffeurs (www.buurtbuswaalre.nl) en zit dus zeker niet te wachten op onterechte uitvallers zoals ik!
Waalre, augustus 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 30
Buurtbuschauffeur, een droombaan!
Droom jij al heel lang over een baan, die helemaal past bij jou? Meld je dan bij ons aan en je droom wordt eindelijk realiteit. Want buurtbuschauffeur, dat is ’t he-le-maal!
Zo ben jij bijvoorbeeld altijd de baas in de buurtbus (iets wat in jouw thuissituatie misschien niet altijd het geval is).
Verder draag je fraaie bedrijfskleding, zowel in een luchtige zomerversie als in een warme winterversie, hetgeen je een professionele uitstraling geeft.
Jouw rijvaardigheid wordt periodiek ondersteund door zeer gerichte trainingen, zodat in ’t verkeer geen zee jou te hoog wordt; een situatie die door de stijging van de zeespiegel best wel tot de mogelijkheden gaat behoren.
En mocht ’t een passagier allemaal te veel worden, we hebben een AED aan boord en jij bent een getrainde reanimator, die daar de hand niet voor omdraait (behalve als de patiënt in de stabiele zijligging moet worden omgedraaid).
Periodieke teambuildings-activiteiten, waarvan een aantal met partner, zorgen voor de oh zo belangrijke teamgeest (wel met de eigen partner, natuurlijk).
Afgezien van een fenomenaal kerstpakket is er bij ons geen sprake van een geldelijke vergoeding, we hebben dan ook geen last van overschrijding van de Balkenende-norm, of van problemen rond riante bonussen.
En heb je in je leven héél soms de neiging om van het rechte pad te willen raken? Welnu, bij ons móét je dat gewoon, want onze bus route is verre van een recht pad.
Al met al denk ik, dat de titel van deze popsong perfect op jou van toepassing is:
“What are you waiting for?”
Je kunt je aanmelden via via onze site www.buurtbuswaalre.nl
Waalre, juli 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 29
Het keuzemenu van onze buurtbus
Wist je dat we bij de Buurtbus werken met een keuzemenu? Bij ons kun je namelijk kiezen uit drie soorten haltes. Voor ’t gemak heb ik ze maar even de volgende namen gegeven: de flexhalte, de monohalte en de multihalte.
Zoals de naam al aangeeft is de flexhalte de meest flexibele van de drie. Hij kent geen haltepaal, maar bestaat simpelweg uit de kant van de weg, overal langs onze busroute. Ga daar maar ergens staan, het maakt niet uit waar, geef een teken en wij beschouwen je als kandidaat-passagier. Dat teken moet dan wel duidelijk zijn, dus niet zo vaag als dat van het mooiste meisje van de Buurtbus, zoals ik in mijn vorige buurtbusbabbel heb beschreven. Uiteraard mag je op dezelfde flexibele wijze ook weer uitstappen. De flexhalte geeft de buurtbus een duidelijke meerwaarde ten opzichte van de grote bus, die dit type halte niet kent.
De monohalte is de volgende keuzemogelijkheid van de drie. Deze halte is alleen bestemd voor onze buurtbus en wordt dus nooit aangedaan door een andere bus. Sta je bij zo’n halte, dan is er geen misverstand mogelijk. Wij stoppen gewoon en jij wordt geacht in te stappen (en in te checken uiteraard).
De derde keuzemogelijkheid is de multihalte. Die halte is bedoeld voor meerdere bussen en is daardoor de meest onoverzichtelijke van de drie. Passagiers en bussen voor verschillende bestemmingen vormen vaak een onduidelijke mix, waardoor misverstanden kunnen ontstaan. Zeker als wachtende passagiers zó verdiept zijn in hun mobieltjes, dat ze helemaal van de wereld zijn.
Verreweg de moeilijkste multihalte op onze route is de halte ‘Maarten Trompstraat’. Vandaag ben ik op weg naar die halte, een regenbui maakt het zicht er niet beter op. Vanuit de Brabantialaan draai ik linksaf de Eindhovenseweg op en probeer in de verte potentiële passagiers te ontdekken. Maar het zicht wordt me behoorlijk belemmerd. Allereerst door de rij auto’s en vrachtwagens voor me. En verderop door de vele fietsers en voetgangers, die bij de oversteekplaats (on)geduldig staan te wachten op hun oversteekbeurt. Het laatste stukje zicht wordt bemoeilijkt door een grote collega-bus die bij de halte stilstaat. Langzaam rijdend speur ik naar wachtende passagiers. Jaaa, daar zie ik er eentje staan, en hij probeert duidelijk mijn aandacht te trekken! Maar helaas pindakaas, dichterbij gekomen zie ik, dat het de witte reclamekok is van restaurant ‘De Meiboom’…..
Waalre, mei 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 28
Het mooiste meisje van de buurtbus
Het leven van een buurtbuschauffeur gaat niet altijd over rozen.
In de verte zie ik langs mijn route een meisje staan, van de categorie ‘Mooiste meisje van de klas’. Meestal worden mooiste meisjes minder mooi als je dichterbij komt. Maar dit meisje blijft onveranderd mooi, ongeacht de afstand.
Trouwens, ook het omgekeerde komt voor. Meisjes die op afstand grijzemuizerig staan te zijn, kunnen als je ze nadert steeds maar mooier worden. Een soort van ‘saaie rups ontpopt zich tot mooie vlinder’.
Maar dat alles even terzijde. De formidabele groei van het aantal passagiers van onze buurtbus (in 2018 bijna 7.000 passagiers vervoerd!) is mede te danken aan het volgende. In tegenstelling tot een grote lijnbus mag een buurtbus z’n passagiers op afroep laten in- en uitstappen, gewoon tussen de haltes in. Dus je hoeft niet hijgend te hollen naar een halte, maar kunt relaxed ergens langs de route gaan staan en de aandacht trekken van ons, buurtbuschauffeurs, door bijvoorbeeld de hand op te steken.
Nog meer terzijde: daardoor hoeven chauffeurs van de grote bussen alleen maar wakker te zijn bij de haltes, terwijl wij tijdens onze ritten continu bedacht moeten zijn op potentiële passagiers, die langs de route onze aandacht proberen te trekken. Daartoe dienen wij over een soort Arendsoog te beschikken, maar dat is geen probleem, daar worden we speciaal op geselecteerd.
Terug naar ons mooiste meisje. Hoopvol wacht ik op een teken van haar, dat aangeeft dat ze van een potentiële naar een echte passagier wil transformeren. En ja hoor, langzaam beweegt ze haar hand omhoog, dus ik haal mijn voet alvast van het gaspedaal. Maar dan blijkt dat die hand niet omhoog gaat om mij een teken te geven, maar slechts op weg is om heur lange haren naar achter te werpen, op een zodanig elegante wijze als alleen de mooiste meisjes dat kunnen.
Als ik haar passeer schenkt ze mij een Mona Lisa-achtige glimlach, waarbij het lijkt alsof ze zachtjes zegt: “Mis poes”.
Waalre, februari 2019
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 27
Welkom in onze buurtbus, 5000e passagier!
Hoera hoera, één dezer dagen zullen we de 5000e passagier van 2018 mogen verwelkomen in onze buurtbus! Dat belooft nog wat voor heel 2018, want het jaar is nog lang niet voorbij.
Uiteraard zullen we die 5000e passagier op gepaste wijze in het zonnetje zetten. Maar eerst wil ik nog even met u stilstaan bij dat getal.
Elke passagier neemt, inclusief de stoel, ongeveer één meter plaatsruimte in beslag. Achter elkaar gezet vormen die 5000 passagiers dus een rij van 5000 meter lengte, oftewel vijf kilometer. Het grappige is, dat de afstand tussen onze beginhalte (serviceflat Eeckenrhode in Aalst) en de eindhalte (het MMC in Veldhoven) eveneens vijf kilometer is. Probeer dat maar eens even te visualiseren, zo’n enorme slang van passagiers!
Dat aantal zou zelfs nog veel groter geweest kunnen zijn. Want nog steeds blijken veel mensen te denken, dat de buurtbus slechts bedoeld is voor een specifieke doelgroep, zoals senioren. Maar dat is een misverstand. Wij verzorgen binnen de Hermes-BRAVO organisatie gewoon een lijndienst, net zoals een grote bus.
Dus jongelui en andere onbekenden, maak ’t jezelf makkelijker, want de buurtbus is er ook voor jou!
Kennelijk had dat imagoprobleem mij zó beziggehouden, dat ik er ‘s nachts grappig genoeg over ging dromen. Tientallen jongeren stonden bij de halte, klaar om in te stappen. Aangezien ik slechts maximaal acht passagiers mag vervoeren zou ik de rest moeten teleurstellen. Maar dat probleem loste zich letterlijk vanzelf op. Want steeds als iemand vlak bij een reeds bezette stoel ging staan, verdween de erop zittende passagier spookachtig in het niets. Zodoende kon ik toch iedereen naar tevredenheid vervoeren. Als dank begonnen ze ineens met z’n allen “BRAVO BRAVO” te scanderen!
Mijn wekkerradio maakte met een schok een einde aan deze wonderlijke droom. Uit de speaker klonk duidelijk de oproep “AVRO AVRO”…..
Waalre, oktober 2018
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 26
Koks en kokken, een wereld van verschil!
Daar staat hij te wachten bij de halte Gorlooplaan, de passagier die net als ik van kamperen houdt.
Nauwelijks gezeten vraagt hij: “Goeie vakantie gehad chauffeur?” En zonder m’n antwoord af te wachten vervolgt hij: “Ik ben langs de rand van de dood gescheerd, de diarree-dood. U moet weten chauffeur, als we kamperen ben ik met m’n WC-cassette altijd de man van de uitwerpselen en m’n echtgenote met haar kookkunst de vrouw van de inwerpselen. Ik ben zogezegd meer van de afvoer en zij van de toevoer. Zij is van de koks, zoals Jonny Boer en Jaimy Oliver, terwijl ik van de kokken ben, zoals streptokokken en stafylokokken, hahaha. Een duidelijke rolverdeling dus.
Maar deze vakantie ging het bijna mis. Aangekomen op onze volgende camping ging ze, na een voor mij stressvolle rit, erg behulpzaam met de jerrycan op zoek naar drinkwater. Nadat ze de watertank van de caravan had bijgevuld mopperde ze, dat ze in ’t toiletgebouw nergens water had kunnen tappen, behalve op ’n plek die op een chemisch toilet leek. Ja zei ze, daar hing een vulslang naast die gootsteen, en die heb ik toen maar gebruikt. Druk bezig zijnde met mijn eigen deel van de aankomstbezigheden drong de betekenis van haar woorden eerst slechts langzaam, maar daarna bliksemsnel tot mij door! U moet weten chauffeur, dat zo’n slang gebruikt wordt om WC-cassettes om te spoelen, dus die slang is ’n broeinest van allerlei soorten kokken. En al die strepto- en stafylokokken zaten nu feest te vieren in onze drinkwatertank. “Proost, op jullie gezondheid!” kon ik ze bijna horen zingen!
Er zat niks anders op dan zowel de kokken als m’n vrouw teleur te stellen en ons hele drinkwatersysteem af te tappen en te ontsmetten, en daarna weer te vullen met verantwoord drinkwater.”
Als hij uitstapt bij het winkelcentrum verontschuldigt hij zich: “Sorry chauffeur, nou weet ik nòg niet hoe uw eigen vakantie was…”
Waalre, september 2018
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 25
Onze omstreden straatnamen
’s Morgens trekt een paginabrede kop in het Eindhovens Dagblad mijn aandacht:
‘Einde Winston Churchilllaan?’.
Het blijkt te gaan om een discussie over straatnamen, genoemd naar omstreden historische figuren als Krüger, Botha, van Riebeeck en ga zo maar door. Zelfs Churchill staat ter discussie, want die zou verantwoordelijk zijn voor het doden van duizenden Bengalen. Daarom wil ene Maarten Muskens overal in Nederland de naam Churchill vervangen zien door die van Ghandi.
’s Middags heb ik dienst op onze Buurtbus. En omdat ik deze keer weinig passagiers heb en veel straatnamen mijn blik passeren op mijn route, schieten m’n gedachten alle kanten op.
Hebben wij in Aalst of Waalre omstreden straatnamen? Nou nee, zo te zien is de gemeentelijke straatnamencommissie daar moeilijk op te betrappen.
Zelfs onze Ansbalduslaan komt niet in aanmerking. Want hoewel de man van Ans Baldus, de beruchte Jan Baldus, een alom bekende boef was, valt dat Ans natuurlijk niet te verwijten!
Misschien is De Foes omstreden, omdat daar kennelijk zo veel gefoezeld is? Ook dat is niet hard te maken, want die foezelaars waren moeilijk te achterhalen.
De naam Karel de Stoutelaan brengt mij op een idee. Dat de toevoeging ‘de Stoute’ helemaal niet betekent dat Karel stout was maar stoutmoedig, dat zijn de meeste mensen inmiddels vergeten. Stout heeft tegenwoordig letterlijk de betekenis stout, precies zoals ’t er staat. Dus beste leden van straatnaamcommissies, vervang die omstreden historische namen niet, maar voeg er gewoon ‘de Stoute’ aan toe, als een soort moderne schandpaal: dus Paul Krüger de Stoutelaan, Generaal Botha de Stoutelaan, Jan van Riebeeck de Stoutelaan. Zo simpel kan het zijn!
Nu even de stoute schoenen laten voor wat ze waard zijn, want de komende rotonde vraagt gezien het drukke verkeer al m’n chauffeursaandacht.
OK, dan vertel ik nu mijn volgende, nóg simpeler straatnaamoplossing. Vervang in alle omstreden straatnamen de toevoeging ‘straat’ of ‘laan’ of ‘steeg’ gewoon door ‘weg’. Dus niet meer Churchilllaan, maar Churchillweg. Dan is Churchill namelijk nog wel aanwezig, maar tegelijkertijd ook gewoon heel duidelijk weg gecommandeerd!
Tenslotte nog even dit terzijde: ook visueel gaan we er met Churchillweg op vooruit, want drie keer de letter L naast elkaar zoals in Churchilllaan, dat oogt toch wel een beetje mal.
Genoeg gefilosofeerd nu, mijn busdienst zit er weer op!
Waalre, maart 2018
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 24
Buurtbusbanaantjes!
“Ik kan je niet goed verstaan!!” hoor ik achter me roepen. Via de achteruitkijkspiegel zie ik wat er gaande is. De twee senioren die zojuist zijn ingestapt hebben naast elkaar plaatsgenomen. Maar wel gescheiden door het middenpad, zodat ze moeite hebben om elkaar te verstaan. Hun hoofden neigen naar de ander toe en hun stemvolume gaat omhoog, waardoor ik het gesprek duidelijk kan volgen.
“Wat ben ik blij met deze kleine banaantjes, die had ik al véél eerder moeten aanschaffen”, zegt senior 1, daarbij trots wijzend op de kleine hoorapparaatjes achter z’n oren. “En weet je, het begon allemaal met een grappige discussie in de hoorwinkel. Na de gehoortest zei de audicien tegen mij: ‘Nou nou meneer, u bent behoorlijk hardhorend!’ Waarop ik antwoordde dat ik niet hárdhorend was, maar juist záchthorend. En dat ik dáárom hier bij hem in de stoel zat!”
Dan neemt senior 2 het gesprek over. “Alleen al dat gedoe met die batterijtjes. Altijd raken ze leeg op de meest ongelegen momenten. En ze zijn ook zo priegelig klein, vóór je ’t weet stuiteren ze alle kanten op. En kijk ook uit als je minder goed gaat horen, dat overkwam mij een tijdje geleden. Dus ging ik teleurgesteld met m’n banaantjes terug naar de hoor winkel.
“Geen wonder” zei de audicien, nadat hij met zo’n koud lampje in mijn oren had gegluurd, “ze zitten volgepropt met oorsmeer!” “Oké” antwoordde ik, “spuit ze dan maar even leeg.” “Nee, dat mag ik niet doen” antwoordde de audicien, “dat is een medische handeling, daarvoor moet u bij de huisarts zijn. Daarna zie ik u hier graag weer terug.”
Dus ik een afspraak gemaakt met m’n huisarts. Zat ik daar in de behandelstoel, gluurde de assistente ook weer met zo’n akelig koud lampje in m’n oren en zei: “Oei oei meneer, dat zijn erg ingedroogde klonten, die kan ik er niet zomaar uitspuiten. U zult ze thuis eerst zacht moeten maken, door een paar dagen te druppelen. Daarna zie ik u hier graag weer terug.”
Na een paar dagen zat ik daar opnieuw in de behandelstoel. Behulpzaam hield ik het lekbakje onder mijn ene oor. Gelukkig had de assistente het koude spuitpistool gevuld met warm water. Geroutineerd spoot ze in m’n oor en floeps, daar lag een mooie prop in het lekbakje. Tevreden over ’t resultaat begon ze aan m’n andere oor. Ze spoot en ze spoot, maar mijn oorprop verzette zich met hand en tand tegen de uitdrijving. Het leek wel alsof de assistente het water ‘t ene oor in- en ‘t andere oor uitspoot! Uiteindelijk gaf de prop zich gewonnen en plonsde teleurgesteld in het lekbakje. “Hè hè, dat was een moeilijke bevalling” zei de assistente opgelucht; een beeldspraak die ik niet erg kon waarderen. Gelukkig konden mijn banaantjes daarna gewoon weer goed hun werk doen.” Aldus besluit senior 2 zijn relaas.
Een halte verder willen beide senioren m’n buurtbus weer verlaten. Eén van hen help ik daarbij met zijn rollator. Daarbij verzucht hij tegen mij: “Weet u chauffeur, ondanks mijn banaantjes heb ik tóch nog moeite om die bliepgeluidjes te horen bij het in- en uitchecken. En als ik dan voor de zekerheid de zaak op ’t schermpje wil bekijken is de tekst al weer verdwenen.”
Zo ziet u maar weer, het pad van een hardhorende senior gaat niet over rozen!
Waalre, september 2017
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 23
BRAVO nieuwe buurtbus! (deel 2)
In mijn vorige buurtbusbabbel beloofde ik u om nadere informatie te geven over de rolstoelvriendelijkheid van onze nieuwe bus.
Maar ho ho, die vriendelijkheid heeft wèl een prijs. En die prijs heet vertraging: ongeveer 5 à 10 minuten per inrol- of uitrolprocedure, zo meldt ons het instructieboek van baas Hermes. Dus als u staat te wachten bij de halte en onze buurtbus komt maar niet, weet dan dat er wellicht een rolstoeler aan boord is. En hebt u de pech dat de vertraging zelfs oploopt tot 10 à 20 minuten, dan is de rolstoeler inmiddels weer uit de bus gestapt, of liever, er uit gerold.
Dat alles wordt veroorzaakt door het tijdrovende gehannes, dat nodig is om de rolstoel en z’n inzittende op de juiste plek te manoeuvreren en veilig te verankeren.
Kort samengevat ziet dat gehannes er als volgt uit:
Uw chauffeur tovert een lange trekstang tevoorschijn uit een trekstanghoes. Hij/zij (jazeker, we hebben natuurlijk ook vrouwelijke chauffeurs) wurmt het oog van de trekstang om de pen van het rolstoelplateau. Dan trekt hij aan het plateau, dat daardoor naar buiten scharniert tot op het trottoir. Uw chauffeur trekt nu de rolstoel via het plateau naar binnen en manoeuvreert de stoel exact op z’n plek, boven twee rails in de vloer van de bus. Maar pas op, hij moet vooral niet vergeten om het plateau weer naar binnen te klappen met de trekstang, anders gaat straks het wegrijden nogal ongemakkelijk. Daarna zal hij de trekstang weer opbergen in de hoes.
Achter de chauffeursstoel bevindt zich een soort grabbelton. Daaruit grabbelt uw chauffeur een aantal noodzakelijke veiligheidsvoorzieningen: één veiligheidsgordel, twee spanbanden voor de voorkant van de rolstoel en twee spanners voor de achterkant, heel spannend allemaal.
De voorste spanbanden moeten elk in het negende gat van de rails worden gehaakt. Uiteraard zijn alle chauffeurs geslaagd voor het ‘tot-tien-tellen’ examen, dus dat tellen zal niet al te veel tijd kosten. Vervolgens haakt hij de voorste spanbanden vast aan het frame van de rolstoel. Diezelfde ceremonie voert uw chauffeur ook uit met de achterste spanbanden, waarna hij alles strak trekt door aan spannende knoppen te draaien.
Klaar? Nee hoor, want nu moet de speciale veiligheidsgordel nog gemonteerd worden. Deze is wettelijk verplicht, ook al heeft de rolstoel een eigen gordel. Weigert de rolstoeler onze gordel, dan mag hij niet worden vervoerd, zo lees ik in de instructie. Oh jee, dus dan is het tijdsverlies niet alleen voor niets geweest, maar daar komt dan nog bovenop het tijdsverlies van ‘t weer loskoppelen en uitrollen van die weigerende passagier!
Tot nu toe heb ik u nog niet vermoeid met het volgende. Om te voorkomen dat uw chauffeur beticht zou kunnen worden van ongewenste handelingen, moet hij volgens onze instructies als volgt te werk gaan: bij èlk van die hierboven genoemde handelingen moet hij niet alleen steeds uitleggen aan de rolstoeler wat hij gaat doen, maar moet hij ook steeds toestemming vragen om die handeling te mogen uitvoeren.
Ziet u het al voor zich? Zo’n zenuwachtig babbelende chauffeur, die omzichtig en uitgebreid probeert om de rolstoeler zoveel mogelijk fysiek te omzeilen? Terwijl de andere passagiers zich zitten te verbijten omdat ze op tijd moeten zijn, bijvoorbeeld vanwege een afspraak in het MMC-ziekenhuis?
Vandaar dat we, volgens mij, onze algemene voorwaarden veel beter als volgt kunnen interpreteren.
‘Beste passagier, reizen met de buurtbus impliceert dat u akkoord gaat met onze algemene voorwaarden. Daarin verklaren wij, uw buurtbuschauffeurs, dat we er naar streven om u zo snel en zo veilig mogelijk te vervoeren, met inachtneming van alle daartoe benodigde handelingen’.
Op die manier kunnen we de vertraging vanwege de rolstoelprocedure zo klein mogelijk houden.
Natuurlijk hoeft u niet bang te zijn voor ‘Opa Flodder’-achtige toestanden, want wij zijn professioneel genoeg opgeleid!
Waalre, maart 2017
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 22
BRAVO nieuwe buurtbus!
“Chauffeur, wilt u zo dicht mogelijk bij de stoeprand stoppen?”, vroeg de rollatorpassagier.
“Dat zou ik wel willen mevrouw, maar dat mag ik niet, want dan beschadig ik de onderkant van de deur bij het openen en sluiten”. In onze oude bus heb ik zo’n vriendelijk verzoek helaas vaak aldus moeten afwijzen. Waarna de passagier zich moeizaam vanaf de vloer van de bus via de goot van de straat weer omhoog worstelde tot op het bushalte-plateau.
Maar hoera, ineens is er BRAVO (BRAbant Vervoert Ons), en die levert ons een fonkelnieuwe buurtbus, dus nu zal alles beter worden. Daar staat-ie te glanzen in z’n opvallende rood-witte kleuren. En we hebben een primeur: deze nieuwe bus is rolstoeltoegankelijk. Daarvoor zorgt onder andere de brede ingang, die voorzien is van niet één, maar twee deuren!
Een trotse Baas Hermes laat ons weten, dat we wèl tenminste 30 cm van de stoeprand verwijderd moeten blijven, omdat anders de onderkant van de deuren….., jawel!!!
Maar hoho, er zijn al genoeg boze witte mannen, laat ik me liever als een blije witte man gedragen, want daartoe levert deze nieuwe buurtbus voldoende redenen. Bij een paar daarvan wil ik even met u stilstaan (maar niet te lang, want dan zou de bus teveel vertraging oplopen).
Zo hoeft een rollator niet meer moeizaam via de achterdeuren naar binnen gehesen te worden, u kunt gewoon via de brede entree riant binnenkomen. Daarna zet de chauffeur de rollator simpeltjes vast tegen de wand, met een speciaal rollatorelastiek.
U neemt plaats in één van de acht luxe stoelen, waarna u zich beveiligt met de soepel lopende gordel (vergeet dus dat stroeve kreng in onze oude bus).
Geniet via uw privé WiFi-aansluiting van onze internetvoorziening (en vergeet dus dat oude WiebelFi, waar ik in een vroegere buurtbusbabbel over repte).
En merck toch hoe sterck de vering van de nieuwe bus is verbeterd. Vroeger kon zelfs een blinde passagier voelen waar de bus reed, zó slecht was de vering. Er waren beruchte trajecten, zoals de Hoogstraat in Waalre, of erger nog, de Irenelaan in Aalst, waar bij wijze van spreken de loszittende kunstgebitten soms door de bus vlogen!
Niets van dat alles in onze nieuwe bus, iedere passagier staat met de mond vol tanden zich te verbazen over zoveel vervoersgenot.
En wilt u uitstappen? Een simpele druk op uw privé-stopknop is voldoende, dan weet uw chauffeur wat hem te doen staat.
Hier wil ik ’t voorlopig even bij laten. In een volgende buurtbusbabbel wil ik graag even uitweiden over onze nieuwe verworvenheid: het verwelkomen van een rolstoeler!
Waalre, februari 2017
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 21
Buurtbuschauffeurs bijgeschoold
Dit jaar staan we voor de bijscholing van de rijvaardigheid op de stoep bij onze Aalster Rijschool Heezen. Deze keer niet voor een slipcursus, maar voor een scholing in ‘Het Nieuwe Rijden’ en ook voor bijscholing in ‘Nieuwe Verkeersregels en Verkeersborden’.
‘Het Nieuwe Rijden’ wordt al een tijdje via de media gepropageerd en is dus theoretisch voor ons niet zo nieuw meer. Desondanks realiseren wij deze middag, na de theorie, al rijdend tóch gemiddeld zo’n 10 procent brandstofbesparing. En dat is goed voor het milieu!
Daar wil ik wel een kleine kanttekening bij plaatsen. Een dergelijke brandstofbesparing bereik je vooral door een zo constant mogelijke snelheid aan te houden. Maar helaas, onze buurtbusroute heeft jammer genoeg veel bochten en verkeersdrempels. Al ‘Nieuw Rijdend’ zouden we sterk overhellend door bochten rijden en stuiterend de verkeersdrempels nemen. En dat zou niet bijzonder passagiersvriendelijk zijn, vandaar dat wij het ‘Nieuwe Rijden’ waar nodig zullen aanpassen aan uw comfort.
Het aansluitende item ‘Nieuwe Verkeersregels en Verkeersborden’ is natuurlijk op sommige punten erg verhelderend voor ons. Wij zijn namelijk wel ervaren chauffeurs, maar onze theoriekennis kan best wel een update gebruiken.
Tóch zijn er vreemde nieuwe verkeersregels, zoals deze:
Een gehandicapte persoon die de weg wil oversteken heeft voorrang op ál het passerende verkeer!
Vraag: “Wanneer ben je volgens de wet gehandicapt?”
Antwoord: “Nou gewoon, als je loopt als een gehandicapte.”
Vraag: “Ook als je loopt achter een rollator?”
Antwoord: “Ja, ook dan ben je wettelijk een gehandicapte.”
Vraag: “Ook als je in een scootmobiel zit?”
Antwoord: “Nee, op dat moment ben je niet gehandicapt, maar gewoon een mobiel persoon…!”
Dus beste scootmobielers, als het oversteken op een drukke weg niet lukt, stap dan gewoon uit de scootmobiel en steek daarna duidelijk zichtbaar strompelend de weg over, intussen proberend om uw scootmobiel handmatig mee te sleuren!
Tot slot heb ik nog een geruststellende mededeling. Wij van de Buurtbus zijn veel soepeler, want:
‘Bij ons hebt u als passagier altíjd voorrang!’
Waalre, januari 2017
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 20
Opa en z’n buurtbuskabouters!
“Kijk m’n jongen, in dat kastje woont een kaboutertje. Hij is erg klein, en dan bedoelt opa niet zomaar erg klein, maar zoiets als nano-klein. En tóch kan dat kaboutertje suuupersnel rekenen met geld. Meteen toen hij geboren was slaagde hij al voor het Tafelsvantien-diploma! Daarom heet hij kabouter Kas.
Als ik nu mijn OV-chipkaart tegen dat kastje van kabouter Kas houd moet hij eerst weten hoe laat het is. Dus vraagt hij, onhoorbaar voor ons mensen, aan kabouter Klok de juiste tijd.
Kabouter Klok is óók zo’n nano-kaboutertje, maar tóch weet hij altijd hoe laat het is. Hij was nog maar nèt geboren of hij slaagde al voor het Klokkijk-diploma! Kabouter Klok woont niet gezellig bij kabouter Kas, maar hij woont in een eigen kastje daarboven bij de chauffeur. Kabouter Klok vertelt nu suuupersnel aan kabouter Kas hoe laat het is.
Maarrr, vóórdat we kunnen gaan rijden moet kabouter Kas óók nog weten waar de bus zich precies bevindt. Dus vraagt hij, nog steeds onhoorbaar voor ons mensen, aan kabouter Satelliet onze precieze plaats. Natuurlijk is kabouter Satelliet óók zo’n nano-kaboutertje. Hij slaagde meteen op z’n eerste levensdag al voor het Waarbenik-diploma! Kabouter Satelliet was ooit een beetje teleurgesteld. Hij had gedacht dat hij bezig was om naar de maan te vliegen, maar toen hij in de gaten kreeg dat hij gewoon rondjes om de aarde ging draaien heeft hij die teleurstelling weggeslikt. En dat lukte meteen, want een nano-slikje van een nano-kaboutertje is natuurlijk zó weggeslikt! Nu vertelt hij suuupersnel aan kabouter Kas de plek van onze buurtbus.
Na deze antwoorden weet kabouter Kas alles wat ie weten moet, dus roept hij vanuit z’n kastje ‘bliep’ tegen me. Dus jongen, nu kan de chauffeur vertrekken.
Nou moet je eens opletten, die buurtbuschauffeur kijkt steeds naar het schermpje van dat kastje waarin kabouter Klok woont. Weet je waarom? Omdat de bus niet te laat mag zijn, maar zéker niet te vroeg! Als de bus mooi op tijd rijdt zet kabouter Klok heel tevreden z’n groene puntmutsje op, kijk maar op dat schermpje. Is de bus te laat, dan wordt kabouter Klok een beetje droevig, een beetje ‘blue’ zeg maar, dus zet hij z’n blauwe puntmutsje op. Maar o wee als de bus te vroeg is, dan wordt kabouter Klok ècht kwaad en zet hij z’n rode puntmutsje op, want te vroeg bij een halte is héél erg fout! Dus gaat de chauffeur dan net zo lang stilstaan tot de tijd weer klopt.
Ziezo jongen, we zijn er, dus moeten we kabouter Kas wakker maken. Ik houd mijn OV-chipkaart weer tegen z’n kastje en meteen vraagt-ie onhoorbaar ‘tijd’ aan kabouter Klok en ‘plaats’ aan kabouter Satelliet. Dan rekent hij nano-snel uit hoeveel ik moet betalen en haalt dat geld van mijn kaart af. Nu roept ie ‘bliep-bliep’ tegen me, dat is kaboutertaal voor ‘bedankt en tot ziens’.
Oei oei, kijk uit jongen, let op ’t afstapje!”
Waalre, december 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 19
Vogelgriep in mijn buurtbus!
Ook ik was natuurlijk, net zoals iedereen, enorm verrast door de verkiezing van Donald Trump tot president van de USA! In de daaropvolgende nacht verwerkte ik die emotie in een zéér merkwaardige droom, waarin ik als buurtbuschauffeur het volgende beleefde:
Ik rijd met mijn buurtbus door Waalre, maar de route ziet er in dromenland heel anders uit dan ik gewend ben. Vóór me doemt het Gat van Waalre op. Bij de halte aldaar stapt een groepje onrustig kakelende kippen in.
“En, waar wilt u naar toe? Allemaal naar de Ophok-afdeling van het MMC zeker?” vraag ik voor de zekerheid. “Yes yes, what else!” antwoordt een struise kip.
Ze moet duidelijk haar ei kwijt, want ze kakelt tegen de forse haan naast haar: “Ik weet niet of ’t nog wel goed komt, met die vogelgriep. Al een tijdje vlogen er overal in Europa besmette watervogels rond. Boven de Maasplassen in Limburg liet Witkuifvogel Wilders een aantal wilde poepjes vallen. Boven Frankrijk liet Fladdervogel Le Pen ook allerlei besmettelijke dingen vallen. En in Hongarije deed Paprikavogel Orban hetzelfde boven het Balatonmeer. Het ging om het Haat5Nijd8 virus en daar word je als kip niet vrolijk van. Maar toen was Amerika aan de beurt. Daar verscheen die vreemde Geelkuifvogel Trump en die wilde al het pluimvee heel duidelijk een poepje laten ruiken.”
Duidelijk geëmotioneerd moet de struise kip even op adem komen. Dan vervolgt ze haar betoog tegen buurman haan.
“In Nederland moeten wij kippen nu zo snel mogelijk worden opgehokt, uit voorzorg. Dus ook een haantje-de-voorste zoals jij. Nu ben je nog opgefokt, maar opgehokt zul jij je straks een stuk prettiger voelen! Maar in Amerika houden ze niet zo van ophokken. En dat is héél héél dom! Want daardoor is nu meer dan de helft van de Amerikaanse vogels besmet met het Trumpvirus.”
Het duurt even, voordat dit alles doordringt tot de kleine hersens van de forse haan. Dan vraagt hij schuchter aan de kip: “Is er dan geen vaccin tegen dat Trumpvirus?”. “Nee” antwoordt de struise kip, “je moet die Trumpgriep gewoon uitzieken. Het vervelende is, dat het uitzieken minstens vier jaar duurt!!”
Hoe hun gesprek verder verloopt weet ik niet, want het wordt overstemd door het gekakel van de andere kippassagiers.
Heel geleidelijk word ik wakker uit deze merkwaardige droom. Dan blijkt het gekakel uit mijn wekkerradio te komen!
Na deze droom weet ik niet meer zo zeker, of dromen wel ècht bedrog zijn…..
Waalre, november 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 18
Vol is Vol in mijn buurtbus
‘Ik heb mijn wagen volgeladen,…’ zo begint een oud kinderliedje. Dat geldt deze keer ook voor mijn buurtbus. Die heb ik bij het MMC in Veldhoven volgeladen met passagiers.
Na de O.L. Vrouwedijk (nee, níet O.L. Vrouwendijk, want er is maar één O.L. Vrouw) rijden we nu in Waalre-dorp door de wijk De Heuvel, een vreemde benaming voor een wijk die zo plat is als een dubbeltje. Als we in de straat zijn die de voor mij mysterieuze naam De Kranssen draagt, wordt mijn aandacht al van verre getrokken door een groot geel verkeersbord, dat opvallend aanwezig staat te zijn op de kruising met de Mgr. Bannenberglaan.
Dichterbij gekomen zie ik dat het bord vol staat met aanduidingen, het is zogezegd een goedgevuld bord. Onderaan lees ik een erg vreemde verwijzing, er staat ‘begraafplaats WLTV’. Als Aalster tennisser weet ik, dat WLTV staat voor Waalrese Lawn Tennis Vereniging en het woord begraafplaats is me ook niet onbekend, maar de combinatie van die twee begrippen bevreemdt mij zeer! Zouden die dekselse tennissers van WLTV er in geslaagd zijn een eigen privé begraafplaatsje op hun tennispark te realiseren? Dat zou dan, bij mijn weten, een landelijke noviteit zijn. Hoewel, onlangs bepaalde een rechter dat een vermogende dame, die zich illegaal op haar landgoed had laten begraven, daar tóch van haar eeuwige rust mocht blijven genieten.
Zo’n bijzonder verkeersbord verdient natuurlijk een foto, maar die moet ik dan wel vlug vlug vlug schieten, want ook een buurtbus moet gewoon stipt volgens de dienstregeling rijden.
Als ik weer terug ben in mijn bus zijn enkele passagiers al druk aan ’t filosoferen over deze tennisbegraafplaats.
“Weet je, als ze bij WLTV nou grasbanen hadden zoals op Wimbledon, dan zou ’t me nog wel wat lijken,” oppert een passagier (grappig dat hij onbewust het woord ‘lijken’ gebruikte). “Maar al die gravel in je ogen bij de Opstanding op de Dag des Oordeels, ik moet er niet aan denken,” besluit hij. Een vrouwelijke passagier ziet dat toch anders. “Het lijkt me heerlijk om boven je hoofd steeds maar liefde toegestopt te krijgen: ‘fifteen-love, thirty-love, fourty-love, love-game’. Dat klinkt toch hemels?”
Ikzelf bemoei me niet met hun discussie, want als zuunige Hollander zie ik plotseling haarscherp een enorme besparing, die zomaar voor het oprapen ligt. Ik hoef alleen maar mijn lidmaatschap bij mijn huidige vereniging op te zeggen en me aan te melden bij WLTV. Dan krijg ik voor globaal hetzelfde bedrag aan lidmaatschapsgeld een gratis graf op hun tennisbegraafplaats. Dat scheelt te veel om zo maar te laten liggen.
En dat voordeel wil ik niet aan de grote klok hangen, want anders zijn alle passagiers mij vóór, en krijg ik straks van het bestuur van WLTV te horen: “Sorry chauffeur, u bent te laat, vol is vol!”
Waalre, oktober 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 17
WiFi in de buurtbus!
Bij de start van mijn middagdienst zie ik hem al van verre aan komen lopen: een zonovergoten gebruinde senior, die met soepele tred mijn buurtbus betreedt en zich daarna meteen terugtrekt in z’n smartphone-cocon.
“Jammer genoeg kan ik u nog geen WiFi aanbieden meneer”, probeer ik een communicatievuurtje te ontsteken. “Wellicht straks wel, in de nieuwe buurtbussen, die van de nieuwe Hermes-concessie. Zo te zien op vakantie geweest?”, voeg ik er nog voorzichtig aan toe.
“Yes yes, en daarbij heb ik ook nog eens het gemak van WhatsAppen ontdekt”, ontdooit hij. “Kijk, vóór de vakantie hadden mijn vrouw en ik allebei een smartphone cadeau gekregen van onze kinderen, dan konden we vanuit de camping in Spanje makkelijk WhatsAppen met hen en met de kleinkinderen. Dat appen was no problem voor mij, maar wel voor m’n vrouw, met haar dikke reuma-vingers op dat piepkleine toetsenbordje. Op een dag liep ik wat heen en weer in de caravan, terwijl zij zat te appen en toen riep ze kwaad dat ze niet kon typen, omdat de caravan wiebelde door mijn heen-en-weer geloop! Nou moet u weten chauffeur, dat onze caravan stevig op z’n vier uitdraaisteunen stond. En dat zijn niet van die standaard steunen, maar extra sterke en dure exemplaren. Bovendien bliezen de wielen en het neuswiel ook nog eens hun steunpartijtje mee. Dus zo’n super ondersteunde caravan kan never-nooit-niet wiebelen! Maar na zoveel jaren huwelijk weet je dat een wiebeldiscussie zinloos is, dus stopte ik maar met heen-en-weer lopen. En warempel, het lukte haar toen wèl om het appje af te maken en te versturen!”
Inmiddels rijden we over de Irenelaan, de straat met het slechtste wegdek van heel de route. Ondanks de lage snelheid schudt de bus flink heen en weer. Dan hoor ik achter me ineens de vertwijfelde stem van de senior: “Niet zo wiebelen chauffeur, op deze manier kan ik niet appen!”
Het heeft weinig zin om hem te vertellen dat niet ik, maar de wegbeheerder de wiebel-veroorzaker is, dus probeer ik ’t maar op deze manier: “sorry meneer, WiFi kunnen we u nog niet leveren, maar wèl WiebelFi!”
Waalre, september 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 16
Fyra-Breda-Hermes, een mooie droom..!
Als ik het toiletgebouw van de camping binnenkom ben ik even helemaal van de wereld. We zijn toch in Italië? Maar dit lijkt Brabant wel, want aan alle kanten ben ik omringd door witte en rode kleurvlakken, typisch Brabants Bont. Het enige wat nog ontbreekt is het liedje ‘Het leven is goed in m’n Brabantse land’.
En de volgende dag, tijdens een mooie tocht door de wijnvelden, passeren we een fabriekscomplex met de naam ‘Hermes’. Dus zelfs tijdens de vakantie is mijn buurtbusbaas Hermes nog steeds in de buurt.
Als gevolg van deze bijzondere gebeurtenissen krijg ik ’s nachts een heel wonderlijke droom:
Samen met baas Hermes ben ik op bezoek bij de Italiaanse firma AnsaldoBreda, fabrikant van de afgekeurde Fyra-treinen. We zijn in de productiehal, waar de onbruikbare treinstellen doelloos staan te wachten. Maar ik kan ze een tweede leven geven, want in mijn droom kan ik elk treinstel laten omvormen tot maar liefst zes elektrische bussen! En daarmee zou de nieuwe concessie van Hermes voor het busvervoer in Zuidoost-Brabant een vliegende start kunnen maken!
Terwijl baas Hermes en ik nog staan te onderhandelen met de mensen van AnsaldoBreda wordt het eerste Fyra-treinstel reeds in mootjes gesneden en floeps, daar staat de eerste Hermes-bus al klaar! En omdat in dromenland niets te gek is, kruip ik onmiddellijk achter het stuur en rij met dit eerste exemplaar trots richting Eindhoven. De bus blijkt echter alleen maar via Breda te willen rijden, overigens heel begrijpelijk natuurlijk, gezien z’n herkomst. Maar dan, eenmaal in Breda aangekomen, reageert de bus als een koppige ezel, en is met geen mogelijkheid richting Eindhoven te bewegen, wat ik ook probeer!
Badend in het zweet word ik wakker, de droom ijlt nog even na in mijn geest.
Fyra-Breda-Hermes, da’s kennelijk tóch niet zo’n gelukkige combinatie…
Waalre, augustus 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 15
Is grijsrijden hetzelfde als zwartrijden?
“Kijk aan” denk ik vergenoegd, “daar komen mijn eerste passagiers van vanmiddag.” Uit mijn ooghoeken zie ik twee dames de serviceflat Eeckenrhode verlaten en mijn kant oplopen. Gezien hun gelijkenis zijn het overduidelijk moeder en dochter. Moeder loopt met een rollator, dus ik wil al aanstalten maken om haar te helpen bij het instappen. Maar, minzaam groetend passeren de dames mijn bus en steken schuin over naar een mooie auto, type cabriolet. Dochter klapt de rollator dicht en stopt die in de kofferruimte van de cabrio. Tenminste dat probeert ze, want hoe ze de rollator ook wendt of keert, het lukt haar niet om het geval ingeladen te krijgen. Schijnbaar gaan moeder en dochter nu in conclaaf, waarbij ik zie dat dochter gebaart in de richting van mijn buurtbus. Dan klapt dochter de rollator weer uit, overhandigt die aan moeder, stapt gezien haar bewegingen geïrriteerd in de cabrio en rijdt weg.
Moeder is inmiddels mijn kant op komen lopen. Kennelijk heeft ze weinig ervaring met reizen per bus, want ze maakt aanstalten om in te stappen via mijn bestuurdersportier. Nadat ik haar heb omgeleid naar de passagiersingang neem ik de rollator van haar over en laad die in via de achterdeur. Moeder is inmiddels gezeten, dus vraag ik haar nieuwsgierig wat er aan de hand was met die auto. “Ach” antwoordt ze, “zo’n cabrio is wel leuk speelgoed, maar het opgevouwen dak nam zoveel ruimte in beslag, dat mijn rollator er niet meer bij in paste.”
Het is inmiddels tijd geworden om te vertrekken, dus vraag ik haar waar ze naar toe wil. “Naar winkelcentrum Den Hof”, luidt het antwoord. Na een paar honderd meter gereden te hebben overvalt me een onbestemd incheck-gevoel, dus vraag ik enigszins aarzelend: “Mevrouw, u heeft toch zeker wel ingecheckt?” Tot mijn stomme verbazing antwoordt ze, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is: “Nee chauffeur, ik heb de kaart niet bij me.”
Al rijdend moet ik nu snel een besluit nemen. Stoppen en mevrouw dwingend vragen om de reis verder te voet (ondersteund door de rollator) te vervolgen vind ik geen menselijke optie. Het is nog slechts een korte afstand naar Den Hof, dus blijf ik gewoon doorrijden, het risico nemend dat ik gesnapt zal worden door die strenge controleurs van baas Hermes. Formeel heet dit dan wel zwartrijden, maar gezien de leeftijd van mevrouw zou ik dit liever grijsrijden willen noemen.
Pas toen ze bij Den Hof was uitgestapt besefte ik, dat ik zo gewend was geraakt aan passagiers met een ov-chipkaart, dat ik in de consternatie die andere logische optie gewoon vergeten was. Want ik had mevrouw natuurlijk ook alsnog een ouderwets kaartje kunnen laten kopen. Als ze tenminste geld bij zich had gehad…..
Sorry baas Hermes!
Waalre, juli 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 14
Buurtbusbabbels: fantastische opbrengst!
‘Een luchtig boekje over de buurtbus’. Aldus opende redacteur Dominique Elshout medio december 2015 in het Eindhovens Dagblad zijn artikel over ons initiatief. Weet u het nog? Het artikel ging over het boekje ‘Buurtbusbabbels’, waarin grappige voorvallen in de diverse buurtbussen van Brabant worden beschreven door zeven chauffeurs en een passagier, die tevens de fraaie illustraties verzorgde. Vers van de pers werd het boekje te koop aangeboden voor € 9,95 en de opbrengst zou volledig bestemd zijn voor kankeronderzoek via het Koningin Wilhelmina Fonds KWF.
We zijn inmiddels ruim drie maanden verder en hebben ongelofelijk goed nieuws: alle 1200 boekjes zijn verkocht, waarmee we ruim € 12.000 hebben kunnen doneren aan het KWF! Ja, u leest het goed, twaalfduizend euro’s!! Dat heeft ons boekje toch zomaar even opgebracht! Onder de kopers bevinden zich, zoals te verwachten, familieleden en vrienden van de auteurs, verder uiteraard onze eigen vervoerder Hermes, tal van buurtbusverenigingen, en natuurlijk ook veel kenners en liefhebbers van humoristisch proza, zoals u beste lezer. Daarom is dit het juiste podium om u, mede namens het KWF, hartelijk te bedanken voor uw support.
Het slechte nieuws is natuurlijk, dat u het boekje niet meer kunt aanschaffen, u bent jammer genoeg te laat. Uw excuses zijn bij ons bekend: eerst even m’n belastingaangifte doen, eerst even overleggen met m’n partner, eerst even m’n tuin lente klaar maken, eerst even dit, eerst even dat.
Maar geen nood, het goede nieuws is dat u alsnog kans maakt op dit boekje. U hoeft slechts te garanderen dat u tenminste duizend boekjes zult afnemen, dan gaan wij subiet de drukpersen activeren om een tweede druk te produceren. Simpel, toch?
Waalre, mei 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 13
Knopenpolitie in de buurtbus?
Nadat ze heeft ingecheckt loopt de passagiere aarzelend door naar mijn chauffeursstoel en vraagt zachtjes: “Chauffeur, mag ik even uw knopen zien?” Vóórdat ik van m’n verbazing bekomen ben heeft ze al een knoop van mijn jack bekeken en zegt: “Wat mooi, zo’n klassieke parallelsteek!”
Ik weet absoluut niet wat ze bedoelt. Maar als ze is gaan zitten en ik wegrij, vervolgt ze: “Sorry chauffeur voor mijn spontane actie daarnet, maar dat moest even toen ik uw knopen zag. Die zijn namelijk aangezet met de parallelsteek, en die zie je niet meer tegenwoordig. Vroeger werden knopen met de hand aangezet, uiteraard. Dat ging het beste met de parallelsteek, zeker als de knoop op een zogenaamd steeltje moest worden gezet, met behulp van een lucifer.” Inmiddels staan mijn ogen ook op steeltjes en dat is maar goed ook, want het spitsuur op de Willibrorduslaan vraagt mijn volle aandacht.
Mijn knoopdeskundige vervolgt: “Op een gegeven moment lukte het om knopen machinaal aan te zetten. Maar dat ging jammer genoeg wèl ten koste van de parallelsteek, want zo’n machine werkt met een kruissteek.”
Beste lezer, ik voel hier de behoefte om een korte bekentenis te doen. Als jongen heb ik vroeger niet alleen allerlei jongensdingen gedaan, maar ook sommige meisjesdingen, zoals sokken stoppen, handschoenen breien en knopen aanzetten. Weet dus, dat ik enige kennis van zaken heb!
Plotseling neemt het betoog van mijn knoopster een onverwachte wending. Samenzweerderig fluistert ze: “Er zijn mensen die beweren, dat de kruissteekmethode gesteund wordt door een religieuze lobby. En dat een andere lobby de parallelsteek steunt. Boze tongen beweren, dat de kruisstekers en parallelstekers elkaar te lijf willen gaan met een soort knopenpolitie: met mes of schaar elkaars knopen hupsakee eraf snijden of knippen!”
Gezien de verkeersdrukte kan ik slechts summier reageren: “Laten we hopen mevrouw, dat alle boze tongen van deze wereld terugkeren naar de plek waar ze thuishoren, namelijk opgesloten in de mond, en dan de kaken stijf op elkaar!”
Waalre, april 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 12
De evolutietheorie
Hij stond er weer bij zijn vertrouwde bushalte, mijn filosofische passagier. Ik was benieuwd naar wat hij deze keer te berde zou gaan brengen.
Eenmaal gezeten begon hij: “Chauffeur, weet u wel dat u niet deugt?” Nu weet ik best dat ik van tijd tot tijd een deugniet ben (geweest), maar om nou botweg toe te geven dat ik niet deugde, dat ging me net even te ver. Gelukkig vervolgde hij: “Wij mannen deugen niet, althans dat wordt steeds meer rondgetoeterd via allerlei media. Wij zouden alleen maar geïnteresseerd zijn in het ellebogerig beklimmen van de apenrots door oorlogjes te voeren, vrouwtjes aan te randen en te verkrachten, en ga zo maar door. Met als gevolg dat dure gevangenissen gevuld zijn met vrijwel alleen maar mannelijke gevangenen. En het is nog erger chauffeur, want ook senioren deugen niet, volgens diezelfde media. Senioren zijn slechts dure kostenposten: oude mannetjes kunnen alleen struikelend en heup brekend afdalen van hun apenrotsen, oude vrouwtjes weten hun verzakte baarmoeders niet binnenboord te houden.”
Met moeite kon ik mijn bus in het goede spoor houden.
Hij vervolgde: “Grofweg bestaat de helft van de mensheid uit mannen. Haaks daarop bestaat de helft uit senioren. Dus volgens de logica van die media zou slechts een kwart van de mensheid deugen, oftewel jongeren van het vrouwelijk geslacht. Driekwart zou nutteloos zijn chauffeur, driekwart!”
Hoewel mijn filosofische passagier zowel man als senior was, en dus potentieel dubbel subjectief genoemd mag worden, gaf ik hem het voordeel van de twijfel.
En dat bleek terecht, want hij vervolgde: “De evolutietheorie bewijst het ongelijk van die media. Want, beste chauffeur, elke soort die in de evolutie nutteloos is gebleken, is vanzelf verdwenen. Maar zowel mannen als senioren zijn niet evolutionair verdwenen. Dus dat bewijst dat ze niet nutteloos zijn! Daarom wordt het hoog tijd om het nut van zowel de mannen als van de senioren te herontdekken en daarna te herwaarderen.”
Vóórdat ik mijn duit in zijn evolutiezakje kon doen was hij al aan het uitstappen. Dat bracht mij op de volgende filosofische gedachte: ‘Hoe interessanter de passagier, des te korter de rit!’
Waalre, februari 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 11
Botox en de buurtbus
De passagier die bij de halte ‘Gorlooplaan’ in Aalst stond te wachten, stapte niet normaal mijn buurtbus binnen, maar met een opgetogen sprongetje. Eenmaal gezeten begon hij enthousiast te vertellen.
“Ziezo, zojuist heb ik ISIS een beslissende slag toegebracht!” Van verbazing schoten mijn wenkbrauwen verder omhoog dan eigenlijk goed voor ze was. De passagier vervolgde: “Terroristen zijn heel simpel te ontmaskeren. Want waarmee dreigen ze? Met bomgordels en wapens. En waar verbergen ze die? Onder hun kleding. Mijn simpele maar doeltreffende oplossing? Verbied in alle openbare ruimtes elke vorm van kleding, dan valt er niets meer te verbergen, toch? Als afdelingsvoorzitter van de NVVN heb ik dit verrassende plan zojuist ingediend bij de regering. Resultaat: geen terroristische aanslagen meer in Nederland!”
Met moeite kon ik mijn wenkbrauwen weer in de normale stand terugkrijgen, en probeerde wat meer duidelijkheid te krijgen: “Beste man, wat is eigenlijk de NVVN?” Trots antwoordde hij: “Dat is de Nederlandse Vereniging Voor Naturisme. Met name onze mannelijke leden (what’s in a name!) zijn erg gecharmeerd van dit plan!”
In gedachten zag ik het al helemaal voor me. Dat ik, kijkend in mijn binnenspiegel, afgeleid zou worden door een bus vol blote passagiers. En wij, chauffeurs, zouden wij dan ook verplicht worden om kledingloos te rijden?
We zijn nu een week verder en daar staat hij weer, mijn springerige passagier. Maar deze keer geen sprongetje, want hij is overduidelijk in mineur.
“Tsja, ISIS heeft ons plan jammer genoeg onderschept. En ze hebben meteen hun maatregelen genomen. Ze zijn overgestapt van uitwendige bomgordels naar onderhuidse bommen. Net zoiets als pacemakers, maar dan explosieve dingen! En ze willen het nog geniepiger gaan doen, want ze gaan proberen om vloeibare springstof onderhuids te injecteren. Zeg maar net zoals nu botox wordt ingespoten.”
Heel toepasselijk passeren we op dat moment een schoonheidskliniek. Hij vervolgt: “Ik vind het heel griezelig allemaal, want volgens mij bestaat er nog geen keurmerk voor botox-behandelaars. Dus gaat mijn vrouw straks naar haar plastisch chirurg of schoonheidskliniek, voor een botox-behandeling, en zonder dat ze ’t weet wordt ze een wandelende tijdbom!”
Met een grapje probeer ik mijn passagier een beetje op te monteren. “Ja, en dan komt ze thuis en dan roept iedereen ‘hé, wat zie jij er opgeblazen uit’!”
Maar de teleurgestelde man reageert slechts met een flauwe glimlach…
Waalre, januari 2016
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 10
Een vlieg genaamd Vliegje
“Hey chauffeur, maden worden na een tijdje vanzelf vliegen, toch?”, vroeg een aardig meisje vanmiddag. “Jazeker”, wist ik vanuit mijn eigen hengelverleden, toen ik na het vissen had vergeten om de resterende maden te verwijderen uit mijn madendoosje, waardoor ik de volgende keer bij het openen van datzelfde doosje werd verrast door een wolk vliegen.
Maar laat ik bij het begin beginnen. Vorige week kwam dat meisje een beetje ontdaan mijn buurtbus binnen, toen ik haar had opgepikt bij het zorgcentrum in Waalre-dorp. “Ik ben op bezoek geweest bij mijn oma, die woont sinds kort hier in de Hoevenakkers”, vertelde ze. “Maar het is wel een beetje zielig allemaal, een beetje èrg zielig allemaal! Eerst verliest ze haar man, mijn opa dus. Daarna verliest ze haar hondje. En bovendien verliest ze steeds meer haar geheugen.”
Het meisje gaf me geen tijd om iets te vragen, want ze vervolgde: “Toen was er ineens een vlieg in oma’s zorgkamertje. Oma was blij verrast met haar nieuwe huisdiertje, en ze noemde hem “Vliegje”. Of Vliegje een mannetje of een vrouwtje was kon oma niet ontdekken, of ze nou wèl of niet haar leesbril opzette, dus hij/zij was voor oma gewoon Vliegje. Oma praatte met Vliegje en verwende hem/haar met de lekkerste vliegenmaaltijdjes, ja zelfs met vliegentussendoortjes.” Het meisje moest even ademhalen en ging toen weer door: “Alle zusters van de afdeling kenden Vliegje en waren blij met oma’s goeie humeur. Maar toen kwam er een stagiaire en die wist niks van Vliegje’s bestaan en die mepte Vliegje met een opgevouwen krant morsdood!”
Inmiddels waren we Aalst binnengereden en met een “bedankt chauffeur, doei” checkte ze uit en verdween.
Vanmiddag was het meisje er weer, en ik hoefde niet eens te vragen hoe het nu ging met haar oma, want ze begon uit zichzelf: “Nadat oma was bijgekomen van de klap van die stagiaire, heeft ze een leeg luciferdoosje gevuld met watten en daarop heeft ze heel voorzichtig het dooie Vliegje neergelegd. En sindsdien brandt ze elke dag een kaarsje bij Vliegje in dat doosje, da’s toch niet normaal?”
Aangekomen in Aalst gaf het meisje aan, dat ze deze keer wilde uitstappen bij de dierenwinkel aan de Raadhuisstraat, om maden te kopen. En toen vroeg ze dus, met een ondeugende blik in de ogen: “Hey chauffeur, maden worden na een tijdje vanzelf vliegen, toch?”
Waalre, december 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 9
Een filosoof in de buurtbus
Een nogal filosofisch ingestelde man heeft onze buurtbus ontdekt. Ik heb gemerkt dat hij het fijn vindt om bij mij in de bus zijn filosofische behoefte te doen. En ik heb daar helemaal geen moeite mee, want daarmee geeft hij een saaie rit vaak een gouden randje.
Onlangs begon hij, nog een beetje nahijgend van het instappen, zijn filosofie als volgt: “Weet u chauffeur, we leven in zo’n egoïstische ikke-ikke-ikke wereld, daar word ik niet vrolijk van. Neem nou die selfie-hype, iedereen ziet zichzelf als het middelpunt waar alles om draait. En het gekke is, met een selfie laat je alleen maar zien wat er achter je ligt, dus wat je verleden is. Terwijl je toekomst veel belangrijker is, toch?”
Omdat de verkeersdrukte mijn volle aandacht opeiste kon ik alleen maar reageren met “ja ja”. Maar ik vond het in elk geval een interessante visie.
En het werd nog interessanter, want ondanks mijn bescheiden commentaar vervolgde hij:
“Vorige week zag ik een nieuwe selfie-uitwas, namelijk een bilfie. Weet u wat dat is chauffeur?” Met enige aarzeling moest ik toegeven dat ik dat wist, namelijk een zonnebadende vrouw, die niet haar hoofd maar de achterkant van haar billen laat zien als centraal onderwerp van de selfie.
“Dus je kunt er donder op zeggen, dat er na die billen andere lichaamsdelen centraal zullen gaan staan in de komende selfies, denkt u niet chauffeur?”
Aangezien het drukke verkeer opnieuw mijn volle aandacht opeiste kon ik er op dat moment even geen donder op zeggen. Om nog maar te zwijgen van de namen van dat soort selfies…..
Waalre, september 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 8
Spare-Ribs in de aanbieding!
Het was in Aalst bij de supermarkt aan de Prunellalaan, waar een man stond te wachten op de buurtbus. Het kostte hem enige moeite om de zware boodschappentas naar binnen getild te krijgen. Desondanks keek hij heel voldaan en toen hij gezeten was en zijn autogordel had vastgeklikt kon hij niet langer wachten en brandde los:
“Weet u chauffeur, ik ben een geboren en getogen Waalrenaar. Een autochtoon, zoals ze tegenwoordig zouden zeggen. Ik kom alleen in Aalst als het ècht niet anders kan; als ik bijvoorbeeld daar in het tijdelijke gemeentehuis moet zijn. Maar vandaag ben ik er met heel veel plezier naar toe gegaan. Mijn vrouw is namelijk een vegetarische, en omdat zij kookt moet ik altijd noodgedwongen met haar mee doen. Tòt vandaag, want deze supermarkt in Aalst heeft spareribs in de aanbieding voor de helft van de prijs. De hèlft, chauffeur! Toen ik dat las in De Schakel dacht ik, spare-ribs, dat betekent in het Nederlands reserve-ribben. Reserve-ribben! Die heeft een varken dus gewoon over, doet ie niks mee, lijdt ie niet onder als ze weggenomen worden. Mag een vegetariër dus gewoon eten, heb ik mijn vrouw wijsgemaakt. Dat geloofde ze, dus hup ik naar Aalst om twaalf pond van die spareribs te kopen; één voor in ’t weekend en de rest gaat in de diepvries. Dierlijk genieten man!”
Ik vond dat het tijd werd om mijnerzijds ook een duit in het sparerib-zakje te doen:
“Nou snap ik eindelijk hoe het in het paradijs toeging, toen Adam een rib moest afstaan om er z’n Eva van te laten maken. Makkelijk zat voor Adam, want dat was natuurlijk óók een sparerib. Eva was dus eigenlijk de allereerste sparerib.”
Nu mengde een andere passagier zich in het gesprek:
“Er schijnen van die restaurants te zijn, waar je onbeperkt spareribs kunt eten. Zouden daar dan onbeperkt lekkere vrouwen worden geserveerd?”, vroeg hij met een ongelovige blik in z’n ogen.
De eerste passagier kon niet nalaten om op te merken:
“Dat zullen dan wel die 70 maagden zijn, waar je zoveel over hoort!”
Inmiddels waren we Waalre binnengereden. Nadat ik passagier 1 heel blij met z’n vegetarische spareribs had laten uitstappen zei passagier 2 tegen mij:
“Chauffeur, ik blijf nog een rondje meerijden, ik wil óók van die spareribs!”
Waalre, augustus 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 7
Buurtbusbatterijen
Sinds kort hebben we een radio in onze buurtbus. Geen ingebouwde autoradio, maar zo’n los batterijgevalletje. Goed genoeg voor wat afleiding tijdens passagier-loze momenten.
Deze week, bij de start van mijn dienst, haalde ik het ding tevoorschijn uit het opbergvak boven de zonneklep. Toen ik het hoesje opende bleek de radio zachtjes aan te staan! Mijn voorganger Piet had ‘m niet gebruikt, dus wie weet hoe lang de radio al nodeloos de batterijen had belast? Enfin, het was tijd om te vertrekken.
Maar verdorie, na korte tijd hield de radio er mee op. Dat kon niets anders betekenen dan lege batterijen. En aangezien een lege bus en lege batterijen een erg ongezellige combinatie vormen dacht ik: “Zouden er ergens reservebatterijen liggen?” Aangezien ik onze laatste chauffeursvergadering helaas had moeten missen wist ik niet, of er toen ‘radioreservebatterijopbergafspraken’ waren gemaakt. In elk geval lagen ze niet in het opbergvak van de radio. En ook niet in de andere opbergvakken die binnen handbereik waren.
Zo dadelijk zou ik met mijn bus het winkelcentrum met de toepasselijke naam ‘De Bus’ in Waalre passeren. Als ik daar nou eens snel nieuwe batterijen zou kopen? Eerst even kijken welk type batterij en hoeveel. Aha, vier stuks, type AA oftewel penlights.
Bij het winkelcentrum aangekomen snel mijn bus geparkeerd, op een holletje naar de supermarkt, batterijen zoeken, vinden, in de kassarij wachten, betalen en op een holletje terug, want onze bus mag niet van z’n tijdschema afwijken!
Pas bij het eindpunt, de halte MMC in Veldhoven, had ik gelegenheid om de nieuwe batterijen te plaatsen, waarna de radio gelukkig weer begon te spelen. Aangezien de nieuwe batterijen per acht stuks verpakt waren, hield ik nog vier reservebatterijen over. Die kon ik maar het beste gaan opbergen in het radio-opbergvak, dan zou ik vanavond per email mijn collega-chauffeurs op de hoogte kunnen brengen van die opbergplek. Maar wacht eens, zou het dashboardkastje geen logischer plek zijn voor mijn reservebatterijen?
Toen ik het dashboardkastje opende, zag ik dat het al vol lag met…….. reservebatterijen voor de radio!!
Waalre, juni 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 6
Hoe veilig is de buurtbus?
Naar aanleiding van het verhaal ‘Mijn netvliesloslating’ ontving ik een aantal leuke reacties, waarmee ik u verder niet wil lastigvallen.
Maar er was één lezer die een interessant aspect aan de orde stelde, namelijk: “Is de chauffeur van een buurtbus na een oogoperatie nog wel in staat om veilig z’n bus te besturen?”
Deze vraag is een mooi aanknopingspunt om de veiligheid van de passagiers van een buurtbus eens onder de loep te nemen.
Laat ik beginnen met de gezondheid van de chauffeur. Elke buurtbuschauffeur is, naast z’n gewone rijbewijs, in het bezit van een zogenaamde Geneeskundige Verklaring. De chauffeur ontvangt deze Verklaring na een gedegen medische keuring, door een daartoe aangestelde keuringsarts. De keuring vindt periodiek plaats, voor een chauffeur ouder dan 70 jaar, zoals ik, zelfs jaarlijks!
Pas als mijn geopereerde oog is goedgekeurd krijg ik weer mijn Geneeskundige Verklaring. Dus wat dat betreft is het veilig toeven in onze buurtbus.
Maar wij van Waalre doen méér voor uw veiligheid als passagier!
Elk jaar nemen we deel aan een rijvaardigheidstraining, in de volksmond slipcursus genoemd. Nu zult u wellicht denken: “Wat moet een buurtbuschauffeur nou met zo’n slipcursus voor jonge jongens?” Dan wil ik tegenwerpen dat het vaak andere verkeersdeelnemers zijn, die ons dwingen om snel en goed te reageren. Denk aan het uitvoeren van een noodstop, het corrigeren van een slip, of het beheersen van een gedwongen rit in de berm. Daar deinzen wij niet voor terug, daar zullen we u veilig doorheen loodsen, dankzij onze rijvaardigheidstrainingen.
Maar wij van Waalre doen nóg meer!
In onze buurtbus is een AED aanwezig, een Automatische Externe Defibrillator. U weet wel, dat is zo’n apparaat dat je hart op professionele wijze weer bij de les brengt. Maar die AED werkt niet van zelf, daar is deskundigheid bij nodig. Dus volgen wij de cursus ‘Reanimatie en AED’ en dat doen we niet eenmalig maar jaarlijks, via een herhalingscursus. Vandaar dat ik u wil toewensen: “Als u onverhoopt wordt overvallen door een hartstilstand, moge dat dan gebeuren in onze buurtbus. Dan bent u in elk geval in veilige handen!”
Waalre, mei 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 5
Mijn netvliesloslating
Deze buurtbuschauffeur mag die functie voorlopig niet meer uitoefenen, wegens de naweeën van een oogoperatie.
Het begon allemaal met vreemde beelden, die zich binnenin de oogbol manifesteerden, maar die daarbuiten niet op enige aanwezigheid waren te betrappen. Met name de felle lichtflitsen waren verontrustend, maar dat redeneer je dan nog weg, zo van: “Och, zeker te snel overeind gekomen uit bed.”
Het was woensdagochtend toen een nieuw verschijnsel optrad; een soort gordijn bedekte bijna de helft van het blikveld van mijn rechteroog. Even denk je nog: “Aha, beleef ik tóch nog die mooie zonsverduistering!” Maar al snel realiseer je je, dat het nu echt menens is.
Dus voortvarend de oog poli van het ziekenhuis in Eindhoven gebeld. “Meneer, u moet eerst een verwijsbriefje halen bij uw huisarts, anders wordt het niet vergoed door uw zorgverzekeraar.”
Mevrouw de huisarts druppelt mijn pupil wijd open, spiedt naar binnen en adviseert: “Snel naar het ziekenhuis, dit lijkt me een netvliesloslating.”
In het ziekenhuis doet mevrouw de oogspecialist dat onderzoek niet heel dunnetjes maar heel dik over. En ze concludeert: “Meneer, u moet met spoed geopereerd worden, want uw netvlies is bezig los te laten.” Nu is het vaak erg positief om iets los te laten, maar dit klonk toch duidelijk negatief. Ze vervolgt: “Maar helaas, wij zitten helemaal volgepland, ik zal eens bellen waar men u kan helpen.” Even later komt ze opgelucht terug: “Mooi, u kunt morgen om twaalf uur terecht in het academisch ziekenhuis van Maastricht! Maar denk er aan, u moet tot dan zoveel mogelijk op uw rechterzijde blijven liggen.”
De volgende dag word ik in Maastricht in meerdere onderzoekskamers door meerdere assistenten bedruppeld, beloerd, bemeten en betest, totdat uiteindelijk de oogarts zegt: “Inderdaad, uw net vlies laat los. Maar helaas, op donderdagen, dus ook vandaag, opereren we nooit. Dus morgen om twaalf uur bent u weer van harte welkom. En gezien de ernst van de situatie, de loslating heeft de rand van de gele vlek bereikt, moet u vanaf nu absoluut slechts horizontaal en op uw rechterzijde de tijd tot morgen doorbrengen. Sterkte gewenst!”
Na die ongemakkelijke uren lig ik de volgende dag dan eindelijk op de snijtafel. Omdat ik slechts plaatselijk verdoofd ben kan ik toch het een en ander meebeleven tijdens deze zogenaamde vitrectomie. Mijn oogbol wordt op drie plekjes gepenetreerd. Plekje één dient voor het binnenlaten van een micro-lampje. Dan volgt plekje twee, waarbij ik hoor hoe een micro-pompje het oog leegpompt, waarna ik via plekje drie een micro-lasertje als een ratelend Kalasjnikovje het netvlies weer hoor vast laseren. Daarna hoor ik hoe opnieuw via plekje twee het oog weer gevuld wordt, nu met gas.
Halverwege deze hele ceremonie hoor ik de chirurg enigszins geïrriteerd roepen: “Kom kom, graag nog even de aandacht erbij houden.” Het klonk alsof de assistent stiekem even op z’n mobieltje bezig was te Facebooken of te Twitteren.
Tenslotte werden de drie penetraties weer dicht gehecht, want ik hoorde de chirurg vragen: “Nu hechtdraad en een scherpe naald graag.” Het klonk alsof men dus ook weleens stompe naalden gebruikte…
Na de operatie kreeg ik een zogenaamd houdingsadvies mee: liggend op mijn linkerzijde, zodat de gasbel het netvlies goed blijft aandrukken tijdens de herstelperiode.
Inmiddels ben ik al weer vele dagen verder. Dagen, waarvan het ritme vooral bepaald wordt door drie soorten oogdruppels, die drie verschillende functies hebben, maar waardoor een topsporter met onmiddellijke ingang zou worden geschorst wegens dopinggebruik.
En verder blijf ik letterlijk ‘uitkijken’ naar de chauffeursstoel van mijn buurtbus…!
Waalre, april 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 4
Bijna opnieuw uitgezwaaid!
Ongetwijfeld kent iedereen ze wel, die lange vrachtwagencombinaties met op de wanden de waarschuwende tekst ‘Pas op, zwenkt uit!’
Vorig jaar had collega-chauffeur Tomas tot z’n grote schrik zo’n uitzwenkmanoeuvre daadwerkelijk ervaren: ter hoogte van winkelcentrum De Bus in Waalre had een afslaande vrachtwagen de hele zijkant van onze buurtbus ingedrukt! Gelukkig was er toen geen persoonlijk leed, alleen materiële schade. Vervelend was alleen wel, dat we een aantal weken moesten rijden met een vervangende oude bus met minder voorzieningen en minder comfort dan de onze.
Onlangs reed ik met de buurtbus over de Prunellalaan in de richting van zorgcentrum Het Laar, toen mij zo’n lange vrachtwagencombinatie tegemoet kwam. Toen we elkaar ter hoogte van de supermarkt naderden dacht ik: “hij zal toch niet……….?” maar helaas, hij was het wel degelijk van plan! De kolos had richting aangegeven, begon reeds af te slaan naar het winkelcentrum en zou gaan uitzwenken naar mijn weghelft!!
Afremmen zou me niet helpen, want mijn bus bevond zich al naast de uitzwenker, en verder uitwijken naar rechts was ook niet mogelijk. Mijn enige optie was: vol gas geven, zo snel mogelijk er voorbij, weg hier van deze onheilsplek!
Gelukkig lukte dat, maar achteruitkijkend in mijn zijspiegel zag ik dat het maar een paar centimeter scheelde, of onze buurtbus zou opnieuw zijn “uitgezwaaid”…!
Waalre, februari 2015
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 3
Ontmoeting: tel vooral je zegeningen
Onze bushalte bij het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven delen we met meerdere buslijnen. Dat geeft soms verwarring, daarom vraag ik een instappende passagier altijd voor de zekerheid, of hij of zij naar Aalst/Waalre wil.
“Ja, naar Aalst graag,” zei een wat schraal ogende man van rond de vijftig, terwijl hij incheckte. Hij had een opvallend plastic slangetje in z’n neus. Of uit z’n neus, afhankelijk vanaf welke kant je het bekijkt.
“Zo te zien hebben ze u flink bij de neus gehad,” leek me niet zo’n gepaste opmerking. Daarom vroeg ik voorzichtig of dat slangetje een voedingssonde was. “Jazeker chauffeur, daardoor krijg ik alles wat mijn lichaam nodig heeft rechtstreeks in mijn maag gestopt, lekker makkelijk.”
Tijdens de rit vervolgde hij: “Ik loop bij drie ziekenhuizen: in Maastricht ben ik geopereerd, in het Cathrien in Eindhoven word ik bestraald en hier in ’t Maxima hebben ze de leiding.”
Verder vertelde de man dat hij gediplomeerd slager was geweest, en erkend thuisslachter, en worst- en vleeswarenmaker, wat al niet. Oh ja, en ook nog hobby-kok. Maar nu kon hij dus niks meer ruiken of proeven. “Is dat niet vreselijk, als je niet meer kunt ruiken of proeven?” vroeg ik hem. “Jawel chauffeur, maar dan pak ik een kookboek, dan lees ik die recepten en bekijk ik die foto’s, en dan ruik ik het weer, dan proef ik het weer.”
Inmiddels rijden we Aalst binnen. “Weet u wat ik nog wel heb chauffeur? Ik kan nog gewoon voelen of ik honger heb, of dat mijn maag vol is, net als vroeger. ’s Morgens nam ik altijd twee boterhammen, nu geeft een beetje sondevoeding hetzelfde gevoel. En ’s avonds als ik trek heb om te snaaien ga ik even aan de fles, mijn sondefles!”
Bij de Rabobank in Aalst checkt hij uit en zegt: “Bedankt chauffeur en nog een fijne avond.”
Zo’n rit doet je beseffen, dat je toch vooral je zegeningen moet tellen!
Waalre, december 2014
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 2
Onze diervriendelijke buurtbus
Wij, chauffeurs van de Buurtbus Waalre, proberen zo klantvriendelijk mogelijk te zijn. En als het op ons pad komt zijn we natuurlijk ook diervriendelijk, zoals ik onlangs zèlf mocht laten zien.
Nadat ik was gestopt bij de halte Spirealaan om twee passagiers te laten uitstappen, zag ik vóór de bus een balletje veren liggen en verdorie, het balletje bewoog! Zo te zien een jong vogeltje dat nog wat moeite had met vliegen. Of was het misschien een volwassen exemplaar, dat tegen het bushokje was aangevlogen? Hoewel het beestje niet voor één van mijn wielen lag, zou het daar, als ik nu zou wegrijden, al fladderend toch terecht kunnen komen. Dus nam ik maar liever het zekere voor het onzekere en stapte uit, liep er naar toe en pakte het bibbervogeltje op. Een snelle schouw leerde mij dat het een pimpelmeesje moest zijn. Ik had geen tijd meer om de medische toestand van het beestje uit te ‘vogelen’, want onze buurtbus moet net als iedere bus gewoon op tijd rijden. Wel kon ik in mijn hand het snel kloppende hartje tekeer voelen gaan, dus er zat nog steeds leven in het kleine wezentje. Voorzichtig zette ik het neer in de veilige begroeiing naast de bushalte. Daar schudde het kort de schrik van zich af, keek me aan en vloog toen luid protesterend weg, de vrijheid tegemoet!
Toen ik weer naar mijn bus liep, klonk er een goedkeurend applausje van de uitgestapte passagiers…..
Waalre, mei 2014
Eugène Burgman
_____________________________________________________________________
Babbel 1
De Wet Van Onverdeelde Aandacht
Eén van de voordelen van het chauffeur schap van onze buurtbus is het feit, dat je de gelegenheid krijgt om van alles waar te nemen en om daarover, al rijdend, uitgebreid te filosoferen.
Zo neem ik geregeld personen waar, die al smartphonend aan het verkeer deelnemen. Hun riskante gedragingen brachten me op de volgende filosofie.
Zoals er tal van natuurkundige wetten bestaan, denk ik dat er ook een Wet Van Onverdeelde Aandacht bestaat. Oftewel, je kunt je aandacht niet verdelen en aan meerdere zaken tegelijkertijd besteden.
Wel leek lange tijd het zogenaamde ‘multitasken’ het tegendeel te bewijzen, maar recent hersenonderzoek heeft aangetoond, dat multitaskers in werkelijkheid geen meerdere dingen tegelijkertijd doen, maar slechts snel kunnen schakelen van ’t een naar ’t ander. Even terzijde, dat is natuurlijk teleurstellend voor onze vrouwelijke lezers, want multitasken werd jarenlang als een typisch vrouwelijke eigenschap beschouwd, die mannen slechts met enige jaloezie konden waarnemen.
Maar goed, terug naar de smartphonende verkeersdeelnemers. Ook die zijn volgens mij onderworpen aan de Wet Van Onverdeelde Aandacht, die hier bepaalt dat je niet tegelijkertijd je volle aandacht kunt wijden aan zowel je smartphone als aan het verkeer!
En begrijp me niet verkeerd, deze senior is geen digibeet, geen smartphonobeet, want ik hanteer dat kleinood met veel plezier.
Gelukkig is het me vanmiddag met de bus weer gelukt om enkele smartphonende verkeersdeelnemers, die geestelijk elders verbleven, te ontwijken, zodat ze niet onverhoeds gedwongen werden om over te gaan naar gene zijde…
Waalre, maart 2014
Eugène Burgman